De kant op

Onze Rebel staat op het droge in Curacao en wij zijn alweer 2 weken in Nederland.

Op Bonaire hebben we nog een paar mooie duikjes gemaakt. We hebben o.a. bij een groot wrak van een vrachtboot gedoken. Er lag een barracuda zo dik als een stevig been naast het wrak. Hij zag er gevaarlijk uit, maar bleef onverstoord liggen toen we langs hem zwommen.

In Bonaire wilden we behalve de onderwaterwereld nog wel wat meer van het eiland zien. Marijke en Rudy van de Lizzy hadden voor een langere periode een auto gehuurd en wij mochten de auto wel een dagje lenen.
We hadden inmiddels Ed en Judy van de Clair de Lune ontmoet. Het zijn Amerikanen die vanuit Alaska naar het Caribisch gebied gezeild zijn. Zij vonden het leuk het eiland met ons te gaan verkennen. Net op de dag dat wij de auto hadden regende het ‘s ochtends. We zijn eerst naar het zuiden van het eiland gereden. Hier doet men aan zoutwinning, men pompt continu zeewater in ondiepe meren waar het water door de tropenzon verdampt zodat het zoutgehalte steeds hoger wordt. Als het zoutgehalte hoog genoeg is stopt men met het inpompen van water en laat men het laatste water uit het zout verdampen. Er blijft dan een dikke korst zout (10 tot 20 cm ) in het meertje achter. Vroegen werkte de slaven in de zoutwinning, ze woonden in het dorp Rincon in het noorden en verbleven door de week in hele kleine hutjes in de buurt van de zoutmeren. De oude slavenhutjes heeft men gerestaureerd. Het is bijna niet te geloven hoe klein deze hutjes zijn, waar meerdere slaven tegelijk in moesten slapen.
In de buurt van de zoutmeren zagen we flamingo’s, wat een mooie vogels zijn het.

We zijn ‘s middags gaan lunchen in Willemstad en daarna langs de kust naar het noorden gereden. In het noorden van Bonaire ligt het Slagbaai natuurpark, daar wilden we naartoe. We zijn langs het Gotomeer gereden. Via Rincon naar het natuurpark, maar helaas, het park was dicht. De wegen zijn van zand en door de harde regen waren sommige stukken in modderpoelen veranderd en men was bang dat er auto’s vast zouden komen te zitten. Er was een leuk museum bij de ingang met informatie over het ontstaan van het eiland, de indianen die op het eiland woonden, en de natuur.
We reden terug door een eigenaardig landschap met heuvels, rotspartijen en veel cactussen. I.p.v. het natuurpark besloten we langs grotten met indianen tekeningen te gaan. Hiervoor moesten we ook een blubberige weg over, maar Ivo reed als een ware coureur en we kwamen overal goed doorheen. Het waren leuke grotten. De tekeningen bij de grot waar wij naartoe gingen zaten aan het plafond en men had er een hek voor gedaan, waardoor de tekeningen minder goed te zien waren. Het was minder indrukwekkend dan we verwacht hadden.
We zijn nog iets doorgereden en kwamen terecht bij een vreemd kaal landschap aan de noordoostkust van Bonaire. Ondanks de regen en het gesloten natuurpark hebben we toch een mooie tocht gemaakt.

We hebben de halve finale van de wereldkampioenschappen voetbal natuurlijk weer in onze voetbalkroeg El Mundo gezien waar het deze keer al een half uur voor aanvang vol was.
We hadden Ed en Judy van de voetbalgekte verteld en ze vonden het leuk om met ons mee te gaan naar El Mundo voor de finale Nederland-Spanje.
We kwamen een uur voor aanvang aan en de tent zat al helemaal vol met oranje geklede fans, we konden nog net een plaatsje bemachtigen. Henk en Joke van de Zeevonk kamen ook kijken Het was grappig om met Ed en Judy naar de beelden van een oranje gekleurd Museumplein te kijken. We treurden na afloop van de wedstrijd om het verlies van Nederland, maar er reden toch nog toeterende auto’s door het dorp en er werd nog een hele tijd Nederlandse muziek gedraaid.

Op maandagochtend hebben we ons grootzeil gehesen en zijn naar Klein Curacao gezeild Het is een klein plat onbewoond eiland dat tussen Bonaire en Curacao ligt. Omdat men in het begin van de 19de eeuw fosfaat heeft gewonnen op het eiland is het nu een kaal eiland. Er zijn wat toeristen hutjes en er komen dagjes mensen met boten vanuit Curacao om te snorkelen en op het strand te liggen. We zijn voor het strand en wat hutjes voor anker gegaan. Op het eiland staat een oude vuurtoren met aan beide kanten een vervallen woning. We zijn het eiland opgegaan en hebben de vuurtoren beklommen Het was niet ver lopen naar de oostkant van het eiland, waar wrakken van stalen schepen op het strand liggen en een nog vrij vers wrak van een zeilboot, een treurig gezicht..
Het bleek dat er een Nederlands gezin met de beheerder van de hutjes een paar dagen op het eiland neergestreken was. We werden uitgenodigd een drankje te komen drinken. Toen de volgende dag een catamaran met minstens 40 toeristen aankwam vonden wij het niet erg door te varen naar Curacao. Op Curacao liggen de meeste boten op het Spaanse water, een grote baai landinwaarts. Door een smalle doorgang kom je op een binnenwater waar wel 100 boten voor anker liggen, waaronder veel Nederlands. Vooral in het orkaanseizoen is het er vol en het duurde even voordat we een goed ankerplekje hadden.
De Zeevonk nam ons na aankomst mee naar “happy hour” bij de jachtclub, waar we andere Nederlandse zeilers hebben ontmoet. Het was leuk iets meer over de bedoeningen van de zeilers op het Spaanse water te horen.

We moesten de volgende dag inklaren en zijn met de bus naar Willemstad gegaan. Willemstad ziet er mooi uit met mooie gekleurde panden aan het water. Na het bezoek aan de douane hebben we een kopje koffie gedronken met zicht op de pondjesbrug die de wijken Punda en Otrabanda verbind. Als er boten door de brug moeten gaat de hele pondjesbrug opzij. Wij moesten nog naar immigratie aan de andere kant van het water en omdat de pondjesbrug geopend was moesten we met een veerbootje oversteken. Op de terugweg nog even wat boodschappen gedaan bij een grote supermarkt. De bus terug naar het Spaanse water ging nog lang niet, maar we kregen een lift van een aardige Antilliaan.

We hadden een plek op de kant bij Curacao Marine gereserveerd en zijn de dag voordat we uit het water gehaald zouden worden naar Willemstad gezeild want de werf is in het Schottegat, de baai bij Willemstad. Om daar te komen moet je bij Willemstad naar binnen, door de pondjesbrug. Ik vond het wel erg leuk dat de brug even voor ons opzij ging. We hebben een nachtje aan een steiger gelegen en we zijn aan het eind van de vrijdagmiddag met een grote hydraulische hefwagen op een helling uit het water gelepeld. Omdat we zondag naar huis vlogen en de Rebel maandag op het terrein van de niet bewoonde boten zou worden gezet hebben ze de Rebel op de wagen laten staan.
We hebben dus 2 dagen op de wagen aan de rand van de helling gewoond. Het was erg warm op de kant en we waren dan ook blij dat we zondagmiddag klaar waren voor vertrek, zodat we nog even een verkoelend drankje konden drinken op een terrasje in Willemstad.

Inmiddels zijn we dus in het Nederlandse koele klimaat. Vooral Ivo vindt het Nederlandse weer heerlijk. Toen we aankwamen in Nederland op maandag was het hier nog erg warm, maar voor ons was het gewoon aangenaam en lekker, vooral de koele nachten vinden we fijn, want in Curacao is het ’s nachts nog 28 graden.
We blijven tot eind september, dus Ivo kan volop genieten van het Nederlandse weer.