De laatste loodjes......

De vorige keer waren we nog in Katikati. Van daaruit zijn we naar Pamela gegaan in Tauranga. Het was leuk Pamela weer te zien en het was fijn om weer op onze Nieuw Zeelandse thuisbasis te zijn.
We moesten de kampeerbus opruimen en schoonmaken en proberen te verkopen. Op donderdag wilde een Sharon komen kijken om 1 uur. We hadden de bus mooi opgeruimd en ingericht en alle extra spullen uitgestald. Vol spanning wachtten we af. Maar Sharon verzette de tijd en kon toen nog niet komen. Toen dat duidelijk was hebben we Russel ,onze andere belangstellende gebeld . Die moest minstens 4 uur rijden om de kampeerbus te bekijken, maar dat wilde hij wel. ’s Avonds na het eten maar even een ontspannend fietstochtje gemaakt naar de berg (Mt. Maunganui) waar we niet zover vanaf logeerden. Russel zou rond lunchtijd komen op vrijdag, omdat hij van zover moest komen dachten we dat hij wel serieus zou zijn, maar om 2 uur was hij er nog niet en we hoorden niets meer. Balen, want we hadden even geen andere geïnteresseerden meer. We besloten daarom op zondag naar de automarkt in Auckland te gaan.
Aan het eind van de middag naar het vakantiehuis van Pamela in Rotoiti gegaan en daar geslapen. Ivo heeft de volgende ochtend het takelmechanisme van de boot in de bootberging aan één kant van een nieuwe kabel voorzien. Na de lunch zijn we vertrokken richting Auckland. We kregen onderweg een bericht van een Belgische jongen dat hij met zijn Duitse vriend onze kampeerbus graag in Auckland zou willen zien. We zijn nog diezelfde avond naar ze toe gaan. Ze hebben de bus bekeken en zouden de volgende dag reageren, want ze hadden al andere busjes bekeken die dag.
Wij op zondagochtend naar de automarkt. Onze prijs was inmiddels gezakt naar zo’n 3000 Euro. Er stond al een heeele rij kampeerbusjes. Gelukkig zagen we dat de meeste kampeerbusjes die er stonden kleiner waren en vaak meer vroegen dan wij. We hadden meteen al bekijks van 2 Tjechische meiden/dames. De markt duurde van 9 tot 12 uur en er kwamen verschillende mensen heel serieus naar onze Road Rebel kijken, maar om half 12 hadden we nog geen koper. Ik begon al te denken dat het niks zou worden. De buurvrouw in het busje naast ons zat inmiddels al te huilen, want die hadden helemaal geen kijkers. Om iets over half 12 waren de Tsjechische meiden weer terug en stonden te kijken en te overleggen met een Tsjechisch stel. We waren nog 200 Euro in prijs gezakt. Om kwart voor 12 zeiden ze dat ze een testrit wilden en daarna dat ze de bus wilden kopen want het is een Toyota Hiace, en die zijn goed. Ze hadden een automonteur geregeld om de bus te keuren. Die kwam met wat lullige dingen, maar ook dat de auto uitgelijnd moest worden. We spraken af de volgende dag met ze naar een andere garage te gaan. Ze hebben een voorschot betaald en we hebben ze naar hun logeeradres gebracht. De volgende dag naar de andere garage die het uitlijnen later kon doen. We zijn naar de bank gegaan en het postkantoor voor de overschrijving en toen was de deal rond. Wat een opluchting. Net op het goede moment, want er kwamen steeds minder toeristen door het coronavirus en nu al helemaal niet meer. De dames hebben ons naar het busstation gebracht en we zijn met de bus naar Tauranga gegaan. Onze fietsen hadden we er niet bij verkocht, want die konden we terug verkopen aan de fietsenwinkel waar we ze gekocht hadden.
Ik was er inmiddels achter gekomen dat de vlucht die we geboekt hadden was aangepast en niet meer kon, want we moesten eerder vertrekken uit Houston voor een vervolgvlucht dan dat we aan zouden komen. Het leek onmogelijk om met iemand hierover in contact te komen, omdat overal alle lijnen bezet waren. Iedereen wilde inmiddels naar huis en alle travel agents en vliegmaatschappijen hebben het superdruk met vluchten die gewijzigd zijn. We zijn dinsdagmiddag met Pamela naar haar vakantiehuis gegaan zodat Ivo het klusje aan het takelmechanisme in de bootberging af kon maken en we zijn op woensdagochtend met de boot naar de hotpools gegaan. Het zijn thermische waterbaden waar je alleen met de boot kan komen. Er zijn baden gevuld met verschillende watertemperaturen. Het hete water komt uit de berg erachter en het stroomt door de baden. Terwijl je in de hot pool zit, heb je een mooi uitzicht over het meer. Het was heerlijk en relaxed met tussendoor even zwemmen in het meer. ’s Middags terug naar Tauranga. We zouden eigenlijk de volgende dag vliegen, maar toen ik weer naar onze gegevens keek, bleek dat we niet meer verder vlogen dan Houston. Het lukt me om iemand van United Airways in Nieuw Zeeland te bereiken en die heeft een andere vlucht geregeld die vrijdagmiddag vertrok. Wat een opluchting dat het gelukt was om het geregeld te krijgen.
Donderdag zijn we eerst op de fiets via een enigszins leuke route naar de fietsenwinkel gefietst. De fietsenmaker wilde ondanks alle de dreiging van het coronavirus e.d. onze fietsen nog terugkopen.
Daarna met de bus terug en de koffers gepakt. ’s Avonds met Pamela naar een restaurant waar we gezellig en heerlijk hebben gegeten. Voorlopig zou dit voor ons de laatste keer uit eten zijn, maar inmiddels blijkt dat het ook voor Pamela voorlopig de laatste keer was, want vanaf vanavond moet ook in Nieuw Zeeland iedereen thuis blijven.
Op vrijdag heeft Pamela ons op de bus naar Auckland gezet. We hadden Ivo’s dure zonnebril en hoed in de kampeerbus laten liggen en we zijn in Auckland met een taxi via het adres van de Tsjechische dames naar het vliegveld gereden. We waren er vroeg. Eerst maar eens een kopje koffie. Er stond een gigantische rij bij Air New Zealand, waar we mee naar Los Angeles zouden vliegen. Omdat we voor Ivo assistentie vroegen mochten we meteen inchecken. Al snel bleek dat Ivo’s Esta visa voor de VS was ingetrokken, de mijne niet. Toen de grondstewardess erover belde bleek dat alle visa van Europeanen worden ingetrokken. De mijne zou ook nog ingetrokken worden. Dus we mochten niet mee. Wat een afknapper, niet te geloven. Meteen maar weer een nieuwe vlucht geboekt met Emirates via Australië en Dubai voor de volgende dag (zaterdag). We zijn naar het hotel tegenover de luchthaven gegaan. Eerst maar eens wat eten. Ook dat ging niet goed, we hebben 1,5 uur moeten wachten en na lang aandringen werd pas duidelijk dat er iets mis was gegaan in de keuken. We kregen daarom wel alles gratis.
Naast ons zaten Amerikanen die vertelde dat ze eigenlijk via Australië naar huis zouden vliegen maar dat overstappen in Australië sinds 9 uur die avond niet meer mocht. Nee, niet weer, zou onze vlucht dan weer niet doorgaan? Meteen in de hotelkamer allerlei dingen opgezocht. Bijna alle vluchten die nog te boeken waren gingen via Australië en alle vluchten werden steeds duurder. We hielden er rekening mee dat we niet weg zouden komen en ik heb de Nederlandse ambassade gebeld, die ook overbezette lijnen hadden, maar na bijna een half uur wachten kregen we iemand te pakken. We moesten het nog even zelf proberen te regelen. Ze zouden nog wel gaan proberen een vlucht voor gestrande Nederlanders te regelen.
We hielden met alles rekening toen we ’s ochtends naar de balie van Quantas gingen om te vragen of we nog met onze vlucht naar Australië konden. De aardige medewerker ging het meteen uitzoeken. Toen bleek dat er net weer iets verandert was, Australië had besloten het overstappen nog 36 uur mogelijk te maken. Pffff, zouden we dan toch weg komen. We konden meteen inchecken alhoewel we ’s middags om half 5 pas vlogen. Het was fijn om de boardingpassen in de hand te hebben. Toen het vliegtuig in Auckland op steeg ging ik er in geloven dat het zou lukken. Het was dan ook fantastisch om op Schiphol te landen.
Onze vriend en dorpsgenoot Chris kwam ons halen, met mondkapje op en handschoenen aan en ook wij hadden onze mondkapjes op. Wel jammer dat het niet anders kon. Een bizar einde van onze fantastische reis, maar het is niet anders.
We hebben heel erg genoten van de bijna 4 maanden in Nieuw Zeeland, het is een prachtig land met allerlei soorten landschappen en aardige mensen. En we hebben natuurlijk ook geluk gehad dat we onze reis helemaal af hebben kunnen maken.
We zijn precies op tijd weer terug gekomen, en het is daarom ook heerlijk om weer thuis te zijn, ondanks alle coronaperikelen.
Nu nog even 14 dagen afwachten of we op overvolle vliegvelden en volle vliegtuigen geen besmetting opgelopen hebben.