Opschieten

Sinds het vorige stukje toen we nog in de Bahama’s waren hebben we heel wat mijlen afgelegd. We willen zo snel mogelijk naar St Maarten, maar de passaatwind is oostelijk en wij moeten naar het oosten. Het is dus steeds wachten op een “weather window”, wie hier een Nederlands woord voor weet mag het zeggen.
We volgen steeds de weerberichten, vooral de windverwachtingen, en zodra het kan vertrekken we.

In Georgetown (Bahama’s) duurde het niet al te lang voordat de wind zwak werd We vertrokken ’s ochtends en konden overdag nog zeilen, maar daarna moest de motor aan. Na een tijdje maakte de motor een raar geluid, er resoneerde iets. Na luisteren en kijken concludeerde Ivo dat het alleen de schroefaslager kon zijn, die hij 2 jaar geleden in Nova Scotia nog had vervangen. Het was af en toe een hard naar geluid.
Maar er kwam ’s nachts toch onverwacht wind en we zagen dat de wind gunstig bleef om nog een nacht door te zeilen naar de Turks en Caicos.
We kregen ’s nachts een meeliftende vogel, die op het zonnepaneel was geland en rustig bleef zitten, ook al schenen we met de zaklantaren op hem en maakten foto’s met flits. Het was een “black noddy”, een vogel die op zee rondzwerft, Toen het hard ging waaien en regenen, ging de “black noddy” er weer vandoor.. We zijn aan het eind van de middag (de derde dag zeilen) voor anker gegaan bij Provo, het grootste eiland van de Turks en Caicos.

De volgende ochtend luisterden we naar Chris Parker, een weergoeroe die elke ochtend op de korte golf radio een weerbericht heeft voor zeilers in de Bahama’s en omstreken. Volgens Chris was het die dag nog goed om van de Turks en Caicos naar de Dominicaanse Republiek te zeilen, dus anker op en gaan. We moesten aan de wind de Caicos bank over zeilen. In het begin waren er nog veel nare golven en was het nog onprettig, maar verderop achter de ondieptes van de bank ging het prima. We waren aan het eind van de middag de bank over en zijn door gezeild naar Lupéron. Na een nacht doorzeilen waren in de ochtend de bergen van de Dominicaanse Republiek al te zien. We kwamen ’s middags in Lupéron aan.

De volgende ochtend was er de rommelmarkt voor zeilers bij de jachthaven, waar allerlei zeilers en ex-zeilers die inmiddels aan land wonen, op af komen.
We hebben allerlei 2de hands spullen gekocht en mensen ontmoet die we hier vorig jaar ook ontmoet hadden.
Ivo had ontdekt dat er naden van het grootzeil los lieten, dus dat moest gerepareerd worden. Ron “Canvas” was aanwezig en we hebben meteen een afspraak met hem gemaakt. Hij heeft het zeil de volgende ochtend opgehaald.

Ivo was daarna bezig met een klusje op dek toen ik hem opeens Nederlands hoorde praten, ik ging buiten kijken en zag een rubberboot met 4 Nederlandse mannen van zo’n jaar of 30. Ze bleken op een boot zonder vlag te zitten, vandaar dat we niet wisten dat er nog een boot met Nederlanders was.
Ze kwamen aan boord voor een praatje en koffie, leuk zo’n kuip vol met mannen.
2 van hen (Bart en Adriaan?) hebben de boot in Florida gekocht, de andere 2 (Jos en Maarten?) waren op bezoek. We hebben gezellig zitten kletsen totdat Ivo ze van boord heeft gejaagd, want we hadden nog meer te doen.

We moesten aan een nieuwe schroefaslager zien te komen. Bruce bleek de man te zijn die informatie voor ons kon inwinnen, en liet weten dat we in de stad Santiago moesten zijn..
Op dinsdag zijn we eerst met een taxi naar Imbert gegaan, een ritje van zo’n half uur. Vandaar vertrok er al snel een bus naar Santiago, die er zeker 3 kwartier over deed en waarbij we prachtige bergen zagen. De bus zette ons af bij de zaak waar we moesten zijn en daar hadden ze zowaar het goeie lager.

We gingen in een klein eettentje lunchen en hebben genoten van alle dingen die er gebeuren in het wijkje waar we waren. Er was iemand aan het solderen bij een parkje, hij had een plank aan een boom getimmerd om op te werken en tapte stroom af van de parkverlichting. Hij had er z’n zaakje zo te zien.
Er rijden in de Dominicaanse Republiek veel kleine motoren, een soort brommers, rond waarmee van alles vervoert kan worden. Verder rijdt er gewoon iemand op een ezel met volle zijtassen de wijk in.
’s Middags nog even naar een hele grote ijzerwarenzaak waar we op de tuinafdeling een kapmes hebben gekocht, altijd handig.

Weer terug met de bus naar Imbert. Er ging nog geen busje naar Lupéron, maar er werden taxi’s vol geladen. Wij gingen in een taxi zitten waar al 2 mensen inzaten, ik achterin en Ivo voorin. Toen wilde de chauffeur nog iemand naast Ivo en mij zetten. Wij hadden alleen niet zo’n zin om zo opgepropt met z’n zevenen in de taxi te zitten, dus hebben een andere taxi geregeld.

We wilden niet op de motor hoeven varen met de kapotte schroefaslager. Ivo is dus eerst de schroefaslager gaan vervangen, een klus die een hele dag in beslag nam en waarbij de hele boot vol spullen lag. Het werd duidelijk dat er de volgende dag een zwakke noordoosten wind zou komen. Ivo ruimt de volgende ochtend het gereedschap op en ik doe de laatste boodschappen.
Na het middagmaal willen we uitklaren bij de marine. Er is alleen een jongen aanwezig die met veel moeite het uitklaar formulier invult. De commandant moet het formulier tekenen, maar die is er niet en wordt gebeld, ook wordt er één of andere dienst gebeld die toestemming moet geven voor ons vertrek. We wachten en er komt iemand, maar dat is niet de commandant. Als iedereen weer verdwijnt en blijkt dat het nog wel een uurtje kan duren besluiten we niet langer te wachten. We vertrekken en klaren uit bij de havendienst. Als we op weg zijn naar onze rubberboot, komt de commandant achterop een motor ons tegenhouden, we kunnen niet vertrekken zonder uitklaring formulier. We gaan maar weer mee terug. Het duurt allemaal eindeloos lang, maar na ongeveer 1,5 uur hebben we het formulier en toestemming te vertrekken. Dan moeten er nog 2 mannen met ons mee om de boot te inspecteren. Wat een gedoe allemaal.
We vertrekken, maar ankeren om de hoek om nog even te zwemmen en rustig het rubberbootje e.d. op te ruimen
Wanneer we vlak voor zonsondergang de baai uit willen varen signaleren vissers ons dat we via hun bootje de zee op moeten, ze hebben een net in de uitgang naar zee geplaatst. Maar goed dat we niet in het donker vertrokken zijn.

Op zee staat behoorlijk wat deining en weinig wind die bijna tegen staat. We varen de hele nacht op de motor, waarbij de fok en het grootzeil af en toe wat wind opvangen. De volgende ochtend kunnen we zeilen. Wat is het heerlijk rustig als de motor uitgaat. Er staat nog wel deining, en koken kost behoorlijk wat inspanning. Het gaat voorspoedig, de wind wordt van noordoost steeds meer noord/noordoost en we ronden ’s avonds Cabo Samana. Inmiddels hebben we besloten dat we doorzeilen naar Puerto Rico, want de wind blijft in de noordoost hoek en gaat alleen wat harder waaien. ’s Nachts hebben we dan ook behoorlijk wat wind en we zeilen met 6 à 7 knopen de nacht door.
Het zeegebied tussen de Dominicaanse Republiek en Puerto Rico heet de Mona passage en staat bekend als een lastig stuk om over te steken. Onze overtocht gaat voorspoedig, behalve dat Ivo de doos met eieren uit een kastje laat vallen, waarbij 2 eieren breken die het doosje uitlekken, getver Ivo ruimt met veel gevloek de rotzooi weer op.
De volgende ochtend zeilen we richting Isla Desecheo, een eiland voor de westkust van Puerto Rico, en passeren dit mooie eiland. Na nog wat rare buien en harde wind laten we net voor donker ons anker vallen in de baai bij Puerto Real aan de westkust van Puerto Rico. We zijn erg blij dat we deze 250 mijl afgelegd hebben zonder al te veel moeite.

De volgende dag is er weinig wind en varen we op de motor de zuidwest hoek om richting het oosten. We pakken een boei op achter Cayo Enrique een klein eilandje. Het ziet er leuk uit.
De bergen van Puerto Rico zien er vanaf zee overal indrukwekkend en prachtig uit. Ze zijn hoog en hebben allerlei verschillende vormen. Er vormen zich vaak in de loop van de dag wolken en zo af en toe valt er een regenbui.

We zeilen verder naar wat andere kleine eilandjes. Als we aan het eind van de middag teveel op de deining liggen gaan we in de beschutting van het land liggen..
’s Ochtends als ik net wakker ben hoor ik een helikopter, de politie. Die vliegt 2 keer een rondje om ons heen en komt vrij dichtbij maar vertrekt weer. Na het ontbijt komt een politieboot op ons af die onze papieren wil zien. We vertellen dat we nog dezelfde dag gaan inklaren in Ponce.
We hadden al gezien dat er een grote gevangenis verderop in de bergen ligt, waarschijnlijk hebben we daarom zoveel belangstelling van de politie.

We komen bij de douane in Ponce, die blijken een cursus te hebben. We moeten onze papieren achterlaten en 2,5 uur later terug komen. We moeten meteen weer terug naar de boot, maar dat begrijpen we zogenaamd niet en we gaan boodschappen doen bij een grote supermarkt. Het is altijd wel een gedoe dat in- en uitklaren, want als we later terug gaan naar de douane duurt het lang voordat we met een “cruising permit” en een stempel in ons paspoort weer kunnen vertrekken.

Ponce, is de 2e stad van Puerto Rico en heeft een oud koloniaal Spaans centrum. Vorig jaar hebben we hier niets van gezien, maar deze keer liften we vanuit de jachthaven naar het centrum. Er is een oude apart uitziende brandweerkazerne, wat inmiddels een museum is. Er zijn huizen in verschillende stijlen en het ziet er leuk uit. Er moet een trolley rijden voor toeristen, maar als we er op wachten komt deze niet. Er blijken die dag problemen te zijn en uiteindelijk lopen we na de lunch naar het kunst museum. Ponce heeft het grootste kunstmuseum in het Caribische gebied, het museum is net gerestaureerd. Voor het museum staat een beeld van Roy Lichtenstein (zie foto). Het museum ziet er mooi uit en er is veel te zien, zelfs oude Nederlandse meesters, maar ook moderne kunst en veel kunst van Puerto Ricanen.

Na Ponce zeilen we richting Salinas. Omdat we de laatste weken zoveel gezeild hebben vinden we dat we het hier een paar dagen rustig aan mogen doen. Maar daarna weer met gezwinde spoed verder richting Sint Maarten.