Via de East Cape naar Wellington

Eindelijk was het zover, ons kampeerbusje was bepakt en bezakt en we waren er klaar voor.
Het was al middag toen we echt vertrokken en we hadden geen zin om meteen al een heel stuk te rijden. Na 1,5 uur waren we bij de naturistencamping en werden ontvangen door Jerry, die al aankondigde dat hij de volgende ochtend vroeg ging vertrekken. We bleken daarna de enige bewoners van het terrein te zijn en als we weggingen moesten we het hek met het cijferslot op slot doen. Bij veel campings hier heb je een keuken waar je kan koken, en soms ook een zwembadje en een zitkamer, dat hadden we hier ook.
We stonden op een heerlijke plek en besloten dat we wel aan wat relaxen toe waren. We zijn nog 2 dagen gebleven, fantastisch om het hele terrein voor ons alleen te hebben. We hebben samen een fietstochtje gedaan om de fietsen uit te proberen. Met helm op, want dat is hier verplicht.
We hebben af en toe een flinke regenbui en dan is het koud, maar daarna ook vaak wel wat zon. Als de zon schijnt is het met een heel warm, en verbrand je snel, dus je moet je goed insmeren en hoed op. Ook op deze camping hadden we een fikse regenbui, en konden onze “zonne” luivel uitproberen. We zitten daarmee heerlijk droog en in de schaduw achter ons busje, want de keuken zit aan de achterkant.
Verder naar East Land, het is het meest oostelijke gedeelte van Nieuw Zeeland, eerst boodschappen doen in Whagatane. Toen we daar mee klaar waren was ik een slipper kwijt, die uit de auto gevallen moet zijn. Overal zoeken, maar niet gevonden, dus nieuwe gekocht.
We overnachten bij een gratis kampeerplek aan de kust. We hadden het licht van de auto aangelaten, dus de accu was leeg. Gelukkig zijn we lid van de AA, de Nieuw Zeelandse ANWB. De volgende ochtend vroeg gebeld en een kwartier later kwam er iemand van een garage uit de buurt. Even de accu snellader eraan en starten maar.
We gingen bij een uitkijkpunt in Opotiki kijken, waar je White island kunt zien. De fotograaf die er stond vertelde dat er de dag ervoor een vulkaanuitbarsting op White island was,waarbij doden zijn gevallen en veel gewonden en vermisten zijn. Er kwam ook nog een tv ploeg bij. Iedereen wist er al van, behalve wij.
Ook aan de kust is het bergachtig, dus we moesten klimmen en dalen. Gelukkig reed Ivo.
We zijn in 4 dagen de hele kaap rond gereden. We stonden op prachtige kampeerplekken aan de kust, waarbij je de oceaan kon horen. Het landschap is ook overal fantastisch hier.
Als je als eerste de zon op wilt zien komen in de westerse wereld moet je bij de vuurtoren van de East Cape zijn. We zijn overdag naar de vuurtoren geklommen via trappen. Het was een hele klim, maar we hebben het gehaald en werden beloond met een prachtig uitzicht.
In Tikitiki aan de oostkant is een kerk helemaal versierd met houtsnijwerk en geweefde panelen, van de Moari, het ziet er bijzonder uit. In de kerk ontmoetten we Sarah, ze reist een paar dagen liftend rond, en we hebben haar een lift gegeven. Dat was gezellig en we kregen allerlei informatie over Nieuw Zeeland.Het East Land is Maori gebied, er zijn boerderijen met koeien en paarden en hier en daar ook schapen. Ooit was het een rijk gebied met veel schapenboerderijen, en wolpakhuizen bij havens, maar toen de wolindustrie instortte vervielen de pakhuizen.
We moesten wat meer kilometers gaan maken, om op tijd de besproken boot naar het Zuidereiland te kunnen halen. Na de eerste dag flink gereden te hebben zijn we in de bergen in de buurt van Wellington gestopt bij een gratis kampeerplek langs de weg op een parkeerterrein van waaruit je naar watervallen kunt lopen. Het was niet ver, dus toen onze luivel eenmaal stond ben ik naar de watervallen gelopen. Toen ik terug kwam was de parkeerplaats bijna leeg. We blekende enigen te zijn die er overnachten. We zijn in het beekje dat er langs liep gaan liggen om af te koelen, heerlijk.
We hadden net een uurtje geslapen toen ik hard motorgeluid hoorde, ik hoorde 2 mannen praten en toen weer harde motorgeluiden, het geluid waarmee motorrijders hun omgeving proberen te intimideren. Ivo werd er ook wakker van. Het bleef nog een tijdje doorgaan, we wisten niet waar het precies vandaan kwam. Het was duidelijk bedoeld om ons bang te maken, Ik vond het doodeng. Toen ik dacht dat ze naar ons toe kwamen gingen ze juist weg. Wat een opluchting. We hadden ook geen bereik met de telefoon, de volgende keer toch maar niet alleen op een kampeerplek gaan staan als er geen telefoonbereik is.
De volgende dag in de buurt van Napier gaan fietsen, maar we konden geen mooie fietspad vinden, nou ja, toch even wat bewogen. Die dag nog een heel eind gereden en op een camping in de buurt van de Westkust boven Wellington gestaan. We zijn er een dag gebleven om de was te doen. ‘s Avonds begon het opeens te stortregenen. Gisteren was het ook regenachtig weer, goed weer voor het Te Papa museum in Wellington. Er is veel over de geschiedenis en de cultuur van de Maori’s te zien is en ook nog een afdeling met kunst. Het is gisterenmiddag niet meer opgehouden met regenen. We gaan vandaag met de boot naar het Zuidereiland en hopen dat het daar mooier weer wordt.