Zuidereiland; bergen en meren

Na alle kou en regen is het gelukkig warm, zonnig weer geworden.
In de buurt van Queenstown gezocht naar een garage die tijd had om onze olie en filter te vervangen. We vonden gelukkig een garage die de volgende ochtend om 8.30 plek voor ons had. Toen we dat eenmaal wisten zijn we gaan lunchen bij een meer (Lake Hayes), en we hebben er een rondje omheen gefietst. Het was maar 9 km maar wel met stijgen en dalen en dus ook mooie uitzichten. Queenstown is een dorp maar wel supertoeristisch, je kan er allerlei activiteiten boeken, zoals bungejumpen en jetboot varen. We zijn ’s middags even Queenstown in gegaan en hebben er een ijsje gegeten en zijn bij een Indiaas restaurant buiten het dorp gaan eten.
Tijdens de werkzaamheden aan de bus zijn we naar een oude brug en langs een rivier gefietst. Toen de klus geklaard was zijn we door de Kawarau Gorge gereden, het is een prachtige kloof en je rijdt langs de Kawarau rivier.
Hier in het zuiden mag je waar geen verbodsborden staan wild kamperen en omdat het nu heerlijk weer daarvoor is hebben we de laatste tijd bij prachtige meren gestaan. Bij Lake Dunstan vonden we een mooie plek, waar we ook lekker konden zwemmen. Verscholen tussen bomen stond een Duitse jongen van 19 met z’n auto. Hij stond er al 2 dagen en hij was filosofieboeken aan het lezen. We zijn de volgende dag naar Clyde gegaan. In Clyde is een dam met een waterkrachtcentrale en het Dunstan meer gaat er over in de Clutha rivier. We zijn aan het Dunstan meer, voor de dam naast een grote verbouwde schoolbus gaan staan. De bewoners van de bus woonden er al 19 jaar in en trokken zo rond. De man had 2 vissen gevangen en wij kregen een grote forel van hem. We hebben de volgende dag een fietstocht gemaakt van Clyde naar Alexandra en terug over een mooi fietspad langs de rivier. Gelukkig fietsten we onder de bomen, want het was een warme dag. Daarna zijn we terug gereden naar onze eerste plek bij Lake Dunstan en waren van plan op de plek van de Duitser te gaan staan, maar hij stond er nog. We zijn ook tussen de bomen gaan staan bij de Duitse jongen. Hij wilde weten hoe we over allerlei dingen dachten. De volgende middag zijn we bijna tegelijk met de Duitse jongen vertrokken. We zijn in Wanaka Joice en Allan gaan bezoeken, we hebben ze op onze zeilreis ontmoet. We konden onze Road Rebel op een braak liggend terrein naast hun huis zetten. Ze hadden ook hun kleinkinderen te logeren en we hebben gezellig met z’n allen gegeten. Ze hebben een prachtige tuin en verbouwen van allerlei groente en fruit en toen we de volgende ochtend na het ontbijt vertrokken kregen we nog wat mee uit hun tuin.
Op hun advies zijn we langs Lake Hawea gereden, waarna je verder noordelijk weer bij Lake Wanaka komt. We waren al een beetje aan het kijken of we een mooie plek voor de nacht bij het meer zagen en namen een afslag. De onverharde weg ging steil omlaag, een stroompje door en een weiland in. Het leek me niet zo’n goed idee om naar beneden te rijden, maar Ivo vond het geen probleem en wilde wel lunchen onder de bomen. Na de lunch zag ik het niet zitten om in de bus te zitten terwijl Ivo de bult op probeerde te komen, ik keek van bovenaf toe. Hij moest zich eerst terug laten zakken tot voorbij het stroompje om vaart te maken. De eerste keer lukte het niet. Ook de tweede en derde keer ging er op een gegeven moment een achterwiel spinnen en kwam hij niet verder omhoog. Balen! Het bleek ook nog eens dat we geen telefoondekking hadden, dus we moesten gaan liften naar een hotel met restaurant in de buurt, zo’n 3 kilometer terug. Gelukkig stopte de eerste auto. Met de telefoon van het hotel de Nieuw Zeelandse ANWB gebeld. Die hebben een truck met een lier voor ons geregeld, dat moesten we wel zelf betalen en koste 400 dollar, zo’n € 265,-. We hadden geen keus. De truck moest uit Haast komen (aan de westkust), zo’n 65 km verderop. Na een dik uur kwam de truck ons halen. Eenmaal bij onze Road Rebel vroeg de chauffeur om de autosleutels. Hij wilde laten zien dat hij er wel tegenop kwam. De eerste keer lukte het hem ook niet. De tweede keer leek hij weer vast te komen zitten, maar kwam toch net naar boven. We hadden liever gehad dat hij onze bus met de lier naar boven had getrokken, maar we konden in ieder geval weer verder.
Ik wilde na alle toestanden nog wel de wandeling maken naar de Blue Pools. Het was er erg druk, maar de rivier had wel mooi heldere blauwe plekken.
Een kampeerplek aan het Wanaka meer waar meer mensen stonden zag er mooi uit, maar Ivo werd meteen omsingeld en gebeten door een leger zandvliegen, terwijl ik naar de wc was. Snel wegwezen. Bij het Hawea meer vonden we een kampeerplek langs de weg, minder mooi, maar gelukkig veel minder zandvliegen. Ivo’s voeten waren de volgende dag helemaal dik van alle beten die hij opgelopen had. We zijn door een droge vallei met ronde bergen aan beide zijden gereden en bij de Clay Cliffs gaan kijken, ik ben er ook een stukje doorheen gewandeld. Daarna naar Lake Ohau gegaan. Ik had gezien dat daar een fietsroute langs loopt. Het was er helemaal niet druk, want het ligt niet op de toeristische route. We hadden een prachtig plekje bij het meer, omringd door bergen. Omdat we het er allebei zo mooi vonden en heerlijk konden zwemmen zijn we er een dagje gebleven en hebben we een fietstochtje gemaakt. Op het strand lagen prachtige stukken hout, sommigen waren kunstwerken op zich. Jammer dat je al dat hout niet mee kan nemen om mooie dingen van te maken.
We moesten verder via Twizel naar Mount Cook, met 3754 meter de hoogste berg van Nieuw Zeeland. We hadden al op diverse plekken bergen met besneeuwde toppen gezien en toen we langs het Pukaki meer reden zagen we verschillende besneeuwde toppen liggen waaronder de Mount Cook.
De kampeerplaat bij Mount Cook was wel een “different cookie” (zoals van Gaal zei) dan onze eerdere rustige kampeerplekken, het was er ‘s avonds helemaal vol. Ik ben naar een uitzichtpunt gelopen waar je Mount Cook kon zien met ervoor het melkwit Mueller meer. De volgende ochtend zijn we naar de Tasman Gletsjer gelopen. Het laatste stuk van de gletsjer waar je vanuit het uitzichtpunt naar kijkt is bedekt met keien en bagger en ziet er dus grauw uit, maar je ziet het eind wel met het blauwe ijs en ijsbrokken in het water. Het Tasman meer waar de gletsjer in uitkomt is melkachtig blauw van kleur. Dat komt door gletsjermeel, het fijne schaafsel dat de gletsjers van het oergesteente schrapen. Verder zie je weer Mount Cook en andere bergen liggen, heel bijzonder.
Je moet weer dezelfde weg terug langs het Pukaki meer en we zijn daarna naar Lake Tekapo gegaan. Ook daar vonden we weer een heerlijk rustig achteraf plekje bij het meer. Toen we de volgende dag richting Geraldine reden kwamen we in wolken terecht en het werd een beetje mistig. De temperatuur zakte van 28 naar 14 graden in nog geen 10 minuten tijd. Geraldine was ook bewolkt, maar wel iets warmer.
In Geraldine is het weer warm en zonnig geworden en we hebben al onze was kunnen doen.
Doordat het nu zo mooi weer is nemen we af en toe een dagje rust om te lezen en te zwemmen, het lijkt wel vakantie.