Zuidereiland; het Zuiden
Door: Fenneke
Blijf op de hoogte en volg Ivo en Fenneke
13 Januari 2020 | Nieuw Zeeland, Queenstown
Iedereen nog een heel goed, gelukkig en gezond 2020.
Dat had ik jullie natuurlijk vorige keer al willen wensen, maar ik wil over zoveel dingen schrijven, dat je daardoor de belangrijke zaken wel eens vergeet.
Het weer is hier al een tijdje veel kouder dan de gemiddelde zomer en dat voelen we, het is bijna net zo koud en regenachtig geweest als in Nederland de afgelopen weken.
We waren aan de zuidoost kust gebleven en reden met regen naar Oamaru. In Oamaru zijn veel huizen gebouwd van witte of crèmekleurige kalksteen, sommige zelfs met zuilen. We hebben er rondgekeken, we hadden alleen af en toe nog een buitje. Bij Moeraki vindt je de Moeraki Boulders. Dat zijn grote ronde brokken steen die daar op het strand liggen alsof het grote knikkers zijn. Ze zijn in de ijstijd gevormd. Verder naar de vuurtoren bij Katiki point. Daar zagen we een paar geeloogpinguïns op het strand hoppen en een paar in de struiken. Ik ben er langs de pelsroggen gelopen, wel een beetje oppassen, want ze houden er niet van gestoord te worden.
We zijn daarna afgeslagen van de kustweg het binnenland in, omdat we een stukje van de Otago railway trail wilden fietsen, het fietspad over de oude spoorbaan. We kwamen op een bergweg terecht en zaten al snel in een wolk (mist), dat was spannend met alle bochten in de weg. Opeens waren we ook weer uit de wolk en zagen we een diep gat liggen. Het was de Macraes goudmijn. Ze hadden een uitkijkpunt en je keek in een hele diepe grote krater, want ze halen het goud uit het zand dat ze opscheppen. Zoiets hadden we nog niet eerder gezien en het mijngebied bleek veel groter dan wat we in eerste instantie zagen. Even verderop kwamen we bij opvallende steenformaties die in het landschap liggen. Het was een heel groot gebied met deze steenformaties . We vonden in de buurt van het fietspad een mooi plekje om wild te kamperen. We zijn de volgende dag naar Waipata gefietst en weer terug, vooral het eerste (en laatste) stuk van de route was erg mooi, want we fietste tussen rotsen door en langs de rivier.
We gingen naar een naturistencamping in de buurt, want het ging hard waaien en later ook nog regenen. Thomas en Gilbert, het Duitse stel dat we ook al bij de vorige camping hadden ontmoet waren er ook en omdat het koud was hebben we ’s avonds de houtkachel in de gezamenlijke ruimte aangemaakt, heerlijk.
De volgende dag waaide het nog hard, we gingen naar Dunedin, een stad op een heuvel, die is gesticht door Schotten,daar zie je hier en daar nog wat van terug. Het station uit 1906 staat er bekend om dat het één van de mooiste stations ter wereld is. Na de lunch ben ik naar het kunstmuseum gegaan en Ivo naar het Settlers museum. We hadden allebei een leuk middag. Daarna het Otago peninsula opgereden, een langgerekt schiereiland bij Dunedin. We zijn er een berg opgereden met uitzicht op de baai die tussen het schiereiland en Dunedin in ligt. Daarna nog naar de noordpunt gereden, waar je onder begeleiding. albatrossen en bij zonsondergang blauwe pinguïns kan zien. We waren te laat voor dat alles, maar zagen wel de albatrossen boven zee vliegen.
In de buurt vonden we een mooie beschutte kampeerplek bij een strandje, het waaide nog steeds hard en het was koud. Omdat het de volgende ochtend nog regende zijn we ( weer) naar het Settlers museum gegaan, Ivo kon er nog wel even rondkijken. Je ziet er van alles van de bevolkingsgroepen die zich in Nieuw Zeeland gevestigd hebben, erg interessant. Het klaarde gelukkig op en we gingen lunchen in de buurt van het strand. Er stond een bord; voorzichtig want er ligt een zwangere zeehond op het strand. Ze lag er inderdaad, maar wel half onder het zand omdat het zo hard waaide.
Via een mooie, maar iets te lange onverharde weg kwamen we uiteindelijk weer bij de bewoonde wereld uit. Het was koud en het regende inmiddels weer, dus maar weer naar een camping met kookfaciliteiten. We begonnen de volgende ochtend met de toeristische route langs de zuidkust, de Catlins. Het waaide nog erg hard en er viel af en toe een bui. Maar ik had geluk, want toen ik naar de vuurtoren bij Nuggetpoint liep bleef het droog. Toen naar Cannibal bay gereden. We zouden er zeehonden en misschien pinguïns kunnen zien, maar ze vonden het weer waarschijnlijk te slecht, want ook bij de volgende baai, geen zeehonden, maar wel een geschikte camping. Er had een stel met 2 kleine kinderen net een tent op gezet, die als een gek tekeer ging, gelukkig bleef de tent wel staan.
We waren blij dat de volgende dag de wind wat was afgenomen, al bleef het koud. Eerst naar de mooie Purakanui Falls . Bij Curio Bay ligt bij het strand een heel gebied met versteende boomstammen en boomstronken, het bos is door water vermengd met as van een vulkaan versteend. Het ziet er heel apart uit. Na een bezoek aan Slope Point, de zuidelijkste punt van het Zuidereiland, was ik moe en ik had het koud en het regende weer pijpenstelen. Bij de camping bleek de keukendeur open te staan, het was me te koud. Er was een afdakje waar de achterkant van de bus net onder paste, zodat onze keuken droog bleef en wij lekker droog onder het afdakje konden zitten. Ook koud, maar er was niet beter. Ik kon het met 2 truien en m’n jas aan niet warm krijgen, het snot droop uit m’n neus en had het ’s nachts ook koud. Toen we de volgende dag onderweg waren naar Invercargill,de grootste stad in het zuiden, had ik koude rillingen en was verschrikkelijk aan het snotteren. We hebben snel alle benodigde boodschappen gedaan en zijn toen naar een camping gereden. Daar ben ik meteen in bed gaan liggen, heerlijk. Na het eten weer meteen m’n bedje in. Lekker een dagje rust genomen, toen ging het alweer een stuk beter
We besloten om naar Manapouri te rijden om te kijken of we een tocht naar de Doubtful Sound gingen maken, het zou de volgende middag gaan regenen. Maar we hebben de tocht van 8 uur ’s ochtends de volgende dag geboekt. We gingen eerst met een boot over het Manapouri meer dan met een bus de Wilmot pas over, en dan een boottocht over de Doubtful Sound. Het is een fjord, want het is in de ijstijd uitgesleten door een gletsjer en is meer dan 400 meter diep. De bergen komen steil het water uit. We voeren tot de Tasmanzee en gingen nog een zijarm van de fjord in. De Doubtful Sound is 40 km lang, Het was een bijzonder tocht en het zag er allemaal prachtig uit met besneeuwde bergtoppen en mooie watervallen. Het waaide wel hard, af en toe 55 knopen, maar de zon ging schijnen en het was niet koud. Ook weer terug met bus en boot. Voordat we het dorp verlieten zijn we eerst nog even gestopt bij een heel leuk klein boekwinkeltje. In Mossburn lekker uit eten en een mooi wild kampeerplekje gevonden. De volgende dag vanuit Mossburn een klein stukje van een oude spoorroute gefietst. ’s Middags op een parkeerplek bij het Wakatipu meer gaan staan en ons ondergedompeld in het koude meer. De bergen rond het meer zien er weer prachtig uit, en omdat we zon hadden veranderde de bergen steeds van kleur. Het is fantastisch om ’s ochtends vanuit je bed een meer met mooie bergen te zien.
We zijn nu in Queenstown, maar daarover de volgende keer meer.
We genieten in ieder geval nog volop van onze reis.
Dat had ik jullie natuurlijk vorige keer al willen wensen, maar ik wil over zoveel dingen schrijven, dat je daardoor de belangrijke zaken wel eens vergeet.
Het weer is hier al een tijdje veel kouder dan de gemiddelde zomer en dat voelen we, het is bijna net zo koud en regenachtig geweest als in Nederland de afgelopen weken.
We waren aan de zuidoost kust gebleven en reden met regen naar Oamaru. In Oamaru zijn veel huizen gebouwd van witte of crèmekleurige kalksteen, sommige zelfs met zuilen. We hebben er rondgekeken, we hadden alleen af en toe nog een buitje. Bij Moeraki vindt je de Moeraki Boulders. Dat zijn grote ronde brokken steen die daar op het strand liggen alsof het grote knikkers zijn. Ze zijn in de ijstijd gevormd. Verder naar de vuurtoren bij Katiki point. Daar zagen we een paar geeloogpinguïns op het strand hoppen en een paar in de struiken. Ik ben er langs de pelsroggen gelopen, wel een beetje oppassen, want ze houden er niet van gestoord te worden.
We zijn daarna afgeslagen van de kustweg het binnenland in, omdat we een stukje van de Otago railway trail wilden fietsen, het fietspad over de oude spoorbaan. We kwamen op een bergweg terecht en zaten al snel in een wolk (mist), dat was spannend met alle bochten in de weg. Opeens waren we ook weer uit de wolk en zagen we een diep gat liggen. Het was de Macraes goudmijn. Ze hadden een uitkijkpunt en je keek in een hele diepe grote krater, want ze halen het goud uit het zand dat ze opscheppen. Zoiets hadden we nog niet eerder gezien en het mijngebied bleek veel groter dan wat we in eerste instantie zagen. Even verderop kwamen we bij opvallende steenformaties die in het landschap liggen. Het was een heel groot gebied met deze steenformaties . We vonden in de buurt van het fietspad een mooi plekje om wild te kamperen. We zijn de volgende dag naar Waipata gefietst en weer terug, vooral het eerste (en laatste) stuk van de route was erg mooi, want we fietste tussen rotsen door en langs de rivier.
We gingen naar een naturistencamping in de buurt, want het ging hard waaien en later ook nog regenen. Thomas en Gilbert, het Duitse stel dat we ook al bij de vorige camping hadden ontmoet waren er ook en omdat het koud was hebben we ’s avonds de houtkachel in de gezamenlijke ruimte aangemaakt, heerlijk.
De volgende dag waaide het nog hard, we gingen naar Dunedin, een stad op een heuvel, die is gesticht door Schotten,daar zie je hier en daar nog wat van terug. Het station uit 1906 staat er bekend om dat het één van de mooiste stations ter wereld is. Na de lunch ben ik naar het kunstmuseum gegaan en Ivo naar het Settlers museum. We hadden allebei een leuk middag. Daarna het Otago peninsula opgereden, een langgerekt schiereiland bij Dunedin. We zijn er een berg opgereden met uitzicht op de baai die tussen het schiereiland en Dunedin in ligt. Daarna nog naar de noordpunt gereden, waar je onder begeleiding. albatrossen en bij zonsondergang blauwe pinguïns kan zien. We waren te laat voor dat alles, maar zagen wel de albatrossen boven zee vliegen.
In de buurt vonden we een mooie beschutte kampeerplek bij een strandje, het waaide nog steeds hard en het was koud. Omdat het de volgende ochtend nog regende zijn we ( weer) naar het Settlers museum gegaan, Ivo kon er nog wel even rondkijken. Je ziet er van alles van de bevolkingsgroepen die zich in Nieuw Zeeland gevestigd hebben, erg interessant. Het klaarde gelukkig op en we gingen lunchen in de buurt van het strand. Er stond een bord; voorzichtig want er ligt een zwangere zeehond op het strand. Ze lag er inderdaad, maar wel half onder het zand omdat het zo hard waaide.
Via een mooie, maar iets te lange onverharde weg kwamen we uiteindelijk weer bij de bewoonde wereld uit. Het was koud en het regende inmiddels weer, dus maar weer naar een camping met kookfaciliteiten. We begonnen de volgende ochtend met de toeristische route langs de zuidkust, de Catlins. Het waaide nog erg hard en er viel af en toe een bui. Maar ik had geluk, want toen ik naar de vuurtoren bij Nuggetpoint liep bleef het droog. Toen naar Cannibal bay gereden. We zouden er zeehonden en misschien pinguïns kunnen zien, maar ze vonden het weer waarschijnlijk te slecht, want ook bij de volgende baai, geen zeehonden, maar wel een geschikte camping. Er had een stel met 2 kleine kinderen net een tent op gezet, die als een gek tekeer ging, gelukkig bleef de tent wel staan.
We waren blij dat de volgende dag de wind wat was afgenomen, al bleef het koud. Eerst naar de mooie Purakanui Falls . Bij Curio Bay ligt bij het strand een heel gebied met versteende boomstammen en boomstronken, het bos is door water vermengd met as van een vulkaan versteend. Het ziet er heel apart uit. Na een bezoek aan Slope Point, de zuidelijkste punt van het Zuidereiland, was ik moe en ik had het koud en het regende weer pijpenstelen. Bij de camping bleek de keukendeur open te staan, het was me te koud. Er was een afdakje waar de achterkant van de bus net onder paste, zodat onze keuken droog bleef en wij lekker droog onder het afdakje konden zitten. Ook koud, maar er was niet beter. Ik kon het met 2 truien en m’n jas aan niet warm krijgen, het snot droop uit m’n neus en had het ’s nachts ook koud. Toen we de volgende dag onderweg waren naar Invercargill,de grootste stad in het zuiden, had ik koude rillingen en was verschrikkelijk aan het snotteren. We hebben snel alle benodigde boodschappen gedaan en zijn toen naar een camping gereden. Daar ben ik meteen in bed gaan liggen, heerlijk. Na het eten weer meteen m’n bedje in. Lekker een dagje rust genomen, toen ging het alweer een stuk beter
We besloten om naar Manapouri te rijden om te kijken of we een tocht naar de Doubtful Sound gingen maken, het zou de volgende middag gaan regenen. Maar we hebben de tocht van 8 uur ’s ochtends de volgende dag geboekt. We gingen eerst met een boot over het Manapouri meer dan met een bus de Wilmot pas over, en dan een boottocht over de Doubtful Sound. Het is een fjord, want het is in de ijstijd uitgesleten door een gletsjer en is meer dan 400 meter diep. De bergen komen steil het water uit. We voeren tot de Tasmanzee en gingen nog een zijarm van de fjord in. De Doubtful Sound is 40 km lang, Het was een bijzonder tocht en het zag er allemaal prachtig uit met besneeuwde bergtoppen en mooie watervallen. Het waaide wel hard, af en toe 55 knopen, maar de zon ging schijnen en het was niet koud. Ook weer terug met bus en boot. Voordat we het dorp verlieten zijn we eerst nog even gestopt bij een heel leuk klein boekwinkeltje. In Mossburn lekker uit eten en een mooi wild kampeerplekje gevonden. De volgende dag vanuit Mossburn een klein stukje van een oude spoorroute gefietst. ’s Middags op een parkeerplek bij het Wakatipu meer gaan staan en ons ondergedompeld in het koude meer. De bergen rond het meer zien er weer prachtig uit, en omdat we zon hadden veranderde de bergen steeds van kleur. Het is fantastisch om ’s ochtends vanuit je bed een meer met mooie bergen te zien.
We zijn nu in Queenstown, maar daarover de volgende keer meer.
We genieten in ieder geval nog volop van onze reis.
-
13 Januari 2020 - 09:06
Chris :
Mooi verslag. Dat wordt een reis om nooit te vergeten .
-
13 Januari 2020 - 09:46
Letty:
Wat een mooie omgeving en wat zien jullie veel.
Geweldig dat wij een klein beetje mee mogen genieten van jullie reis. -
13 Januari 2020 - 11:05
Riet:
Wauw, wat zien en doen jullie veel, koud maar misschien goede temperatuur om veel
te ondernemen. We beleven op deze manier jullie reis helemaal mee. Pas goed op jezelf . Ger en Riet -
13 Januari 2020 - 13:13
Reina En Dick:
wat veel belevenissen weer.dat allemaal meemaken en dan nog de energie opbrengen om er trouw verslag van te doen aan de meelevende thuisblijvers, hulde! dank hiervoor.
wat mij bij zal blijven is de tip om als het hard waait een naturistencamping op te zoeken, haha.
groeten van reina en dick -
14 Januari 2020 - 02:34
Trudy :
Hoi Reizigers, wat een prachtig gedetailleerd verslag van een geweldige reis. Wat een indrukken. Bij het lezen krijg ik gewoon het gevoel dat met jullie meereis achterin camper. Veel plezier nog samen...en doe voorzichtig. Knuffel van Ben en Trudy -
14 Januari 2020 - 12:22
Jolande:
Prachtig die laatste twee foto's, mooi dat meer tussen de bergen en de waterval/stroming en de leuke zeehondjes die jullie onderweg tegenkomen. Wat een overvloed aan mooie natuur.
Lekker geniet er nog maar van. Groetjes Jolande -
15 Januari 2020 - 11:45
Jc.heuker@gmail.com:
Het ziet er prachtig uit! Geniet ervan, liefs Jikkie -
19 Januari 2020 - 17:55
Lia:
Weer prachtig jullie verhalen en de foto's. Die fjorden zijn zeker schitterend.
Fijne reis verder ! -
20 Januari 2020 - 08:26
Ineke En Jan:
Leuk te lezen. Zijn jullie al in Peel forest geweest en kakahu buss.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
