Kreken en moerassen

We liggen in Beaufort, North Carolina en ik zit weer eens in een bibliotheek te internetten.

We zijn vanaf Cambridge in een week tijd de Chesapeake afgezakt. We moesten naar het zuiden en er was bijna elke dag zuidenwind, dus we hebben veel gekruist. ´s Avonds gingen we voor anker in een kreek (een zijarm van de rivier) of een baai. Het ziet er altijd mooi uit, omringt door bossen, soms met (erg) grote huizen aan de waterkant. Het water is brak en als je gaat zwemmen is het in het begin wel een beetje fris, maar toch een prima zwemtemperatuur. We zijn nog een dag op een kreek gebleven om te klussen, er was harde zuidenwind en onweer voorspeld, maar het viel uiteindelijk allemaal mee.
Het is heerlijk herfst mee te maken. Vorig jaar waren we op de Canarische eilanden waar het zomer bleef. Hier krijgen bomen mooie herfstkleuren en tijdens onze fietstochtjes roken we de herfstbladeren. Het wordt nu ´s avonds fris en we zitten meestal binnen. Maar we gaan altijd wel even naar buiten om te kijken naar de lichten van de huizen aan de kant en naar de sterren aan de hemel. Soms hoor je krekels en overal in de Chesapeake hoor je minstens eens per dag overvliegende gakkende Canadese ganzen, die hier overwinteren. Het is ook de moeite waard om ´s ochtends voordat de zon opkomt buiten te kijken. In het oosten is mars dan stralend aan de hemel te zien. We genieten allebei van deze natuurverschijnselen.
We waren verbaasd toen we de laatste dag op de Chesapeake dolfijnen zagen, die hadden we daar niet verwacht. Ze bleven nog even bij onze boot hangen, erg leuk.

Vanuit de Chesapeake zijn we naar Portsmouth, Virginia gegaan. George en Jessica waren er met hun motorboot, waar ze op wonen. Ik heb ze in Mexico leren kennen toen ze daar met een zeilboot rondtrokken.
Ze wezen ons op een klein binnenhaventje waar je gratis aan een steiger kan liggen. Zij lagen zelf iets verderop in een jachthaven. Bij aankomst staat George ons al op te wachten aan de kant. Het binnenhaventje is nogal vol en als Ivo achteruit slaat voor een goede manoeuvre om bij de wal te komen merkt hij dat er iets in de schroef komt. Het is het touw van de rubberboot en de motor slaat af. Wat een gelul! George kan gelukkig nog net een touw van ons aanpakken, zodat we aan de kant komen. Als we eenmaal liggen gaat Ivo al snorkelend het touw uit de schroef halen, wat hem snel lukt, de held. Een zeilboot Dutch Wind heeft aan de kade plek voor ons gemaakt, dus we verhuizen. De vrouw van de boot is geboren in Den Haag en kan een beetje Nederlands. George en Jessica zijn de Dutch Wind ook als eens tegen gekomen en we drinken een biertje op de kant met z´n allen.
Jim, die we via George en Jessica kennen en als eens in Amsterdam op bezoek is geweest, heeft net een week als inval eerste hulp arts in het ziekenhuis in Portsmouth gewerkt. Hij heeft nog een dag voordat hij op vakantie gaat en we trekken gezellig een dag met z´n vijven op.

De volgende dag ziet Ivo de Atlantis langzaam aankomen varen en trekt hun aandacht, ze komen ook in het binnenhaventje liggen. Leuk om weer bij te kletsen.
Het begint ´s middags na 2 benauwde dagen flink te stortregenen en het blijft ook de volgende dagen regenen. Het is springtij en als we de volgende ochtend wakker worden staat de steiger onderwater. Het water is niet koud en het is wel grappig dat je tot je kuiten door het water moet waden om op het droge te komen.

Ivo´s visum loopt op 23 november af en we willen proberen om deze te verlengen in Norfolk, dat aan de overkant van het water ligt. Uiteindelijk komen we via een agent, die voor grote megajachten visa regelt, te weten dat sinds 9/11 men bijna geen visa verlengt. Het enige wat Ivo kan doen is even naar het buitenland vliegen om een nieuw half jaar visum te krijgen. We besluiten te proberen voor 23 november de VS uit te zijn. Wel jammer want nu moeten we gaan opschieten en hebben we geen tijd meer om rustig de leuke stukken van de Intra Coastal Waterway (ICW) te doen. Deze waterweg loopt van Portsmouth/Norfolk via allerlei binnenwateren tot en met Florida. Tot Miami zijn het 1100 landmijlen, terwijl wij altijd in zeemijlen rekenen wordt dit met landmijlen aangegeven. Een landmijl is 1609 meter en een zeemijl is 1852 meter.

We gaan nog wel het eerste stuk tot Beaufort, North Carolina via de ICW doen. George en Jessica gaan via de ICW naar Florida en we spreken af dat we op zaterdagochtend om 6 uur vertrekken, zodat we voor 9 uur bij de sluis van het Dismal Swamp Canal zijn. We zijn ruim op tijd bij de sluis, maar George en Jessica hebben een probleem met hun hydrolische stuurinrichting en besluiten niet door de sluis te gaan.
Dismal Swamp betekent treurig/triest moeras en doordat het weer regent wordt het dat een beetje. Maar het landschap is prachtig. We varen dus door een kanaal langs het moeras waar bomen aan de kant staan. Het kanaal is ooit door slaven gegraven en gebruikt om het hout dat het bos leverde af te voeren.
Eigenlijk merk je hier van het moeras niet veel. Sommige bomen hebben herfstkleuren en we varen een tijdje door een laagje kroos, waardoor het lijkt alsof we in erwtensoep varen. Gelukkig houdt het na de middag op met regenen en klaart het op. We zijn voor 3 uur bij de brug die dan voor ons en andere boten open gaat. De brugwachter is ook de sluiswachter van de sluis verderop, waar hij met z´n pick-up naartoe rijdt. Na de sluis komen we na een tijdje in de Pasquotank rivier die smal begint. Hier staan de bomen in het water en vaar je door een echt moeras. We besluiten bij een zijtak van de rivier voor anker te gaan en maken voor de zekerheid de achterkant van de boot vast met een touw rond een boom, zodat we niet het moeras in kunnen waaien. Het ziet er prachtig uit met vreemde bomen die reflecteren in het water en mossen en mistletoe die in bomen groeit. Er komt een adelaar (bald eagle) over vliegen als we een stukje roeien met onze rubberboot.
Als we de volgende dag onze tocht over de rivier voortzetten zien we schildpadjes zonnen op boomstammen. Ze springen snel het water in als we dichterbij komen. We maken een korte stop in Elizabeth City en gaan op aanraden van een paar Amerikaanse vrouwen naar het Chinese zondagbuffet. Voor 7 dollar kan je 2 flinke borden met heerlijk eten opscheppen. We zeilen daarna nog 1,5 uur en gaan voor anker.

De volgende dag verlaten we de Pasquotank rivier, en varen de Albemarle Sound over, een soort Ijselmeer. We besluiten in plaats van door rivieren en kanalen van de ICW een breed ondiep binnenwater over te gaan, want dan kunnen we zeilen. We zeilen, met de fietsen aan dek, achter eilanden langs die ons van de oceaan scheiden. Daarna komen we weer in nog een soort Ijsselmeer en zoeken een beschut plekje om te ankeren. Het was een koude dag en het is binnen in de boot maar 16 graden, voor het eerst sinds ons vertrek uit Nederland gaat ons kacheltje aan, heerlijk. De dag erna schijnt de zon en hebben we de wind van achteren. We zeilen rustig richting zuiden, het is al donker als we een goede ankerplek vinden. Het laatste stuk naar Beaufort zeilen we door een rivier en kanaal met lekker warm weer, de kachel hoeft niet meer aan.

We liggen nu in Beaufort aan 2 ankers, omdat het getij water is en het af en toe flink stroomt. Bovendien komt er een stevige storm vanaf Florida aan. We moeten deze even afwachten voordat we de oceaan op kunnen om zuidwaarts te zeilen.