Een andere wereld

We zijn nu een dikke week in Cuba en vinden het allebei geweldig. Maar voordat ik over Cuba ga schrijven moet ik eerst nog vertellen over onze witte Pasen.

In Matthew town op het eiland Great Inagua, Bahama’s zijn we op zaterdagmiddag een vrouw bij de haven tegen gekomen, Jenifer, met wie we aan de praat raakten. Ze nodigde ons uit bij haar te komen brunchen op 1e paasdag en dan wilde ze ons wat van het eiland laten zien. Het was wel erg aardig dat ze ons uitnodigde en we werden om 10 uur de volgende dag bij de haven opgehaald met een pick-up, met cabine voor 5 personen, door Eddie en Zeek. Jenifer was nog aan het koken.
We gingen met ze naar de vuurtoren, want ik had gezegd dat ik nog graag een keer de vuurtoren op wilde om foto’s te maken. Zeek had al wat rum op waar hij erg spraakzaam van werd. Hij ging met ons naar boven.
Daarna naar Jenifer’s huis waar ze met kinderen en oude oom van 94 woont. We zaten al vroeg aan een Bahamaanse maaltijd met vis, kreeft, rijst, en salade. Ondanks dat we nog niet zoveel honger hadden was het wel erg lekker.
Na het eten vertrokken we met Eddie als chauffeur en Jenifer en Zeek in de pick-up. Eddie zei niets, Zeek zat de hele tijd te praten, hij had nog meer gedronken en Jenifer probeerde ook haar verhaal te vertellen. Het was een bont gezelschap. Eerst langs de oude zoutmeren waar ook flamingo’s zitten en naar kennissen die leuke zomerhuisjes bij een rustig strand verhuren.
Daarna naar het zoutwinningsgebied met allemaal zoutmeertjes. We reden een zoutveld op met een dikke laag zout. Het leek net of we in de sneeuw stonden, het was alleen zo’n 35 graden. Bij de hoge zoutbergen gekeken en langs meer meertjes voor de zoutwinning richting een “camping” aan zee, waar Jenifer als kind met haar familie kampeerde. Nu stond er een hele groep mensen met kinderen, het zag er gezellig uit. Er stonden wat tenten een tafel onder een boom en een gemetselde muurtje met dakje waar op een houtvuur gekookt werd. We hebben wat rondgekeken, lekker gegeten en wat gekletst. Op de terugweg nog gestopt bij een heuvel met grot, er vlogen een soort papagaaien rond die alleen op Inagua voorkomen. Bij Jenifer thuis hebben we afscheid genomen.

Op 2e paasdag hebben we de voorbereidingen getroffen voor vertrek die avond, maar er was bijna geen wind, dus we besloten de volgende ochtend te vertrekken. Midden in de nacht begon het te regenen en te waaien uit het noordwesten, zodat we lelijk aan lager wal lagen voor een nare rotskust. Niet echt gevaarlijk maar wel erg oncomfortabel, zodat we besloten meteen maar te vertrekken. Ondanks de voorspellingen voor weinig wind bleef het de hele nacht stevig waaien, en hadden we al gauw flink de sokken erin. De hele dag bleef het lekker doorwaaien. De bergen van Cuba kwamen in zicht en zien er vanaf zee indrukwekkend uit.
We moesten totdat we bijna bij onze bestemming waren buiten de 12 mijl zone van Cuba blijven, dat betekende dat we wat om moesten. De volgende nacht bleef het ook nog flink waaien, maar overdag nam de wind af en we hebben zelfs nog een uurtje op de motor gevaren. We waren aan het eind van de middag bij Santiago de Cuba waar we de haven opriepen om toestemming te krijgen binnen te komen.
Santiago de Cuba is een zeehaven met douane faciliteiten.
Toen we de baai invoeren kregen we instructie om te ankeren in afwachting van de dokter, maar voordat we het anker uithadden kregen we toestemming om de jachthaven in te komen.
De havenmeester hielp ons met de lijnen en vertelde dat wij de eerste boot sinds oktober zijn die toestemming krijgt om in de jachthaven te komen, omdat de afvalvernietiger stuk was. We weten niet of die al weer heel is, maar wij hadden hier geen dag eerder moeten aankomen, want dan hadden we 300 mijl verderop pas kunnen inklaren. Wat een geluk.
Toen we eenmaal in de jachthaven lagen begon het inklaringsritueel al snel. Eerst kwamen de dokters, één in witte jas, de ander met de jas onder de arm. Ze begonnen meteen met het invullen van allerlei formulieren en vroegen of we onderweg ziek waren geweest of diarree hadden gehad en hoelang de tocht geduurd had.
Daarna kwam de officier van de havendienst en even later de douaneman. Allebei wilden van alles weten en vulde meerdere formulieren in. De douaneman riep 2 mannen in overal die onze boot moesten doorzoeken. Ze keken in alle kasten en bevoelden af en toe nog wat zonder er een puinhoop van te maken gelukkig. Onze noodton werd verzegeld vanwege het alarmpistool en de draagbare marifoon, die mogen niet aan land.
De vrouw van de immigratie had inmiddels voor ons visum van een maand gezorgd en kwam dit brengen, het is een los papiertje in ons paspoort. Van de havenmeester kregen we daarna een betoog van minstens een half uur over hoe ons te gedragen in Cuba en vertelde dat wij Cubanen absoluut niet aan boord mogen uitnodigen, dat is ten strengste verboden. Ook mogen wij alleen maar aan land waar de boot in een jachthaven ligt. Dat betekent dat we op heel veel plekken niet aan land kunnen, omdat niet overal jachthavens zijn. Wel mogen we overal ankeren waar het ons geschikt lijkt. De volgende ochtend kwamen er nog 2 mensen van het ministerie van landbouw, eerst kwam de groenteman, die keek of onze groente en meel e.d. geen beestjes of bacteriën hadden. Daarna de man van de vleeskeuring, deze heeft alleen opgeschreven welke zuivelproducten we aan boord hadden, vlees hebben we toch niet.
Iedereen is in ieder geval erg vriendelijk en beleefd en wij ook.

Na al dit gedoe konden we de stad in. Meteen bij de jachthaven kwamen we al een Nederlander, Cock, tegen, die op stap was met een huurauto. Cock logeerde bij Juan. Juan is een erg leuke man die veel van de geschiedenis en cultuur van Santiago de Cuba af weet. Hij geeft ook op alle politieke vragen antwoord, hoewel het voor Cubanen verboden is met buitenlanders over religie en politiek te praten. We konden een lift krijgen naar het centrum van Santiago de Cuba, dat zo’n 8 kilometer verderop ligt. We werden door Juan uitgenodigd om even bij hem thuis te kijken en zijn later met z’n vieren naar de bank gegaan om geld te wisselen.
Cuba heeft 2 muntsoorten, de Cubaanse peso die door de Cubanen gebruikt wordt en de Convertible waarmee luxe artikelen gekocht worden en waarmee toeristen betalen. Sommige Cubanen hebben toestemming om gasten thuis te hebben en om eten thuis voor toeristen te maken. Dit is een goeie bijverdienste voor de Cubanen, zo komt men ook aan geld om b.v. zeep, bier, elektrische apparaten en speelgoed e.d. te kunnen kopen. We zijn bij Juan gaan eten.

Het valt meteen op in de stad hoeveel oude auto’s er rondrijden, vooral oude lada’s maar ook veel oude Amerikaanse auto’s. Als bussen worden veelal vrachtwagens gebruikt met harde houten banken in de laadbak en een zeildoek huif. Verder valt op dat iedereen vriendelijk en opgewekt is en dat de meeste mensen er goed uit zien. Omdat het onderwijs en de medische zorg gratis zijn en iedereen basisvoorzieningen krijgt is er geen echte armoede. De Cubaanse economie was gebaseerd op de handel met de Sovjetunie. Sinds het uiteenvallen van de Sovjetunie gaat het dan ook niet best met de economie, omdat Cuba eigenlijk nauwelijks meer handelspartners had. Ook de 2 muntheden maken het er niet gemakkelijk op voor de Cubaan. Cuba is een land met vele gezichten en af en toe een hele andere wereld. Je waant je soms in een andere tijd, al wordt er toch ook gebruik gemaakt van moderne technieken.

Santiago de Cuba staat bekend om de muziek en ’s middags wordt er bij een paar muziekgelegenheden al live de traditionele rumba, bolero e.d. gespeeld. We hebben die dag tot ’s avonds laat meteen al 3 bands gehoord wat erg leuk was. Er wordt gedanst door Cubanen en toeristen. De sfeer is goed en het was leuk een tijdje met de mannen van de eerste band te praten.
’s Avonds laat kwamen we naar buiten en er kwam meteen een jongen vragen of we een taxi zochten. Onderhandeld over de prijs en met hem mee. Hij had een hele oude lada die af en toe stil ging staan en opnieuw gestart moest worden. Hij pikte nog een andere jongen op die bij de jachthaven in de buurt woont en we kwamen over donkere wegen. Ivo vertrouwde het niet helemaal, maar we werden keurig afgezet bij de jachthaven.

Cock ging met Juan de dag erna naar Baracoa aan de noordkust en we konden met hem mee. Het is een tocht van zo’n 240 kilometer. We werden ’s ochtends door Cock opgehaald. Cock is een chaotische adhd-er van 52 jaar die erg veel aandacht nodig heeft. Hij praatte aan een stuk door. We stopten in Guantanamo (het Cubaanse dorp bij de baai) voor de lunch. Het landschap tijdens onze tocht was geweldig, we reden door de bergen en een stuk langs de kust. Het laatste stuk moesten we een bergkam oversteken om bij Baracoa te komen. Het was nog even spannend of we het zouden halen want de benzine was bijna op, maar het ging goed.
Onderweg kwamen we van alles tegen; grote borden met kreten voor Fidel, Che en de revolutie, ossenwagens, paard en wagens, mannen die op paarden zonder zadel reden, oude vrachtwagens met een vreselijk stinkende uitlaat, moderne bussen, van allerlei dorpjes, boerderijen met bananenplantages enz.
Juan had voor ons tweeën een leuk slaapadres geregeld bij een heel aardig echtpaar. Hun zoon is kunstschilder die ons enthousiast zijn werk liet zien. We vonden het allebei erg mooi en hebben 2 doeken van hem gekocht.
Er was ’s avonds geen gelegenheid met live muziek, maar 2 muzikanten die we tegen kwamen hebben wat voor ons gespeeld in een parkje.

De volgende ochtend na ons ontbijt begon het helaas te regenen, we zijn me de auto nog langs wat bezienswaardigheden gereden. We hadden al diverse keren op Cock moeten wachten en na nog wat andere incidenten was Ivo het zat en werd boos op Cock waardoor de sfeer veranderde. Cock heeft daarna wel een heel stuk geconcentreerd gereden zonder veel te zeggen. Het begon te regenen in de bergen en het heeft erna nog veel geregend. Na de lunch ging het weer helemaal fout tussen Ivo en Cock, gelukkig zijn we heel thuis gekomen.

We zijn na een rustdag nog wat gaan bekijken in Santiago, zoals het huis van Velasquez, het nog oudste bestaande huis in Cuba, ook konden we het niet laten nog weer naar wat live muziek te gaan luisteren.
We hebben een dagje een tocht met Juan in de buurt van Santiago gedaan, hij had een vriend met een vrij nieuwe auto gevraagd voor ons te rijden. Bij de ingang van de baai staat een fort uit de 17de eeuw. Het is een groot fort en het ziet er nog steeds goed uit . Via een park ter nagedachtenis aan de oorlog tussen de Spanjaarden en de Amerikanen zijn we naar een uitzichtpunt gegaan. Vanaf de bergketen de Sierra Maestra heb je een mooi uitzicht over de stad. Er zaten veel wolken en het ging ook al snel regenen. Sinds we hier zijn regent het elke middag even. In de regen een bezoek gebracht aan een kerkhof waar allerlei volkshelden en musici liggen. Het bezoek aan de rumbar ging niet door, het zat dicht omdat er geen elektriciteit was.

Eergisteren is er een andere Nederlandse boot aangekomen, Atlantis genaamd, de 2e Atlantis die we tegenkomen, met Paul aan boord.
We hebben gisteren een taxi gedeeld naar de groente en fruitmarkt. De prijzen die ze vragen zijn in pesos en we vergisten ons even door een briefje van 10 convertibele aan iemand te gegeven. Deze zijn 24 keer meer waard dan de peso, dus dat kan nadelig uitpakken. We hebben ’s avonds een door Paul gevangen dorade gegeten bij hem aan boord.

Cuba slaat alles en de Cubanen hebben ons hart gestolen. Vandaag gaan we ons voorbereiden om morgen te vertrekken naar een groepje kleine eilandjes, Los Jardines de la Reina (de tuinen van de koningin).