Klaarmaken voor vertrek

Gelukkig kan ik deze keer schrijven dat we weer drijven en lekker achter ons anker liggen. Het was erg leuk om in Lockport in het huis te wonen, maar we voelen ons weer helemaal thuis aan boord.

Toen we in Nederland de auto voor hier huurden dachten we dat we aan 6 weken klussen ruim voldoende hadden. Het valt altijd tegen en er komen altijd nog weer klussen bij.
We hadden ook een weekje regenachtig weer waardoor het schilderen van de antifouling vertraging op liep.
Maar al met al hebben we toch weer veel gedaan.
De gereviseerde windmolenpaal met windmolen staat inmiddels achter tegen de spiegel.
Ivo heeft de gerepareerde schroef met een nieuwe schroefaslager weer gemonteerd. We hebben de slechte plekken op onze rode verf op de romp bijgeschilderd en in de was gezet.
Onze ankerketting was verschrikkelijk roestig, waardoor er altijd roest op het voordek achterbleef, maar nu is de ketting gegalvaniseerd, wat betekent dat deze door een zinkbad is gegaan en er weer een tijdje tegenaan kan. Er moesten nog wat schakels van elkaar getikt worden maar de ketting is glimmend aan boord gegaan.
Ik heb weer een hele voorraad eten gekocht, dat was lekker makkelijk met de auto, alle kastjes zitten weer propvol met levensmiddelen.

Voordat de boot het water inging wilden we nog een tochtje met onze huurauto maken. We konden 3 dagen vrij maken, een beetje kort. We zijn op vrijdag vertrokken, op weg naar de Bay of Fundy. In de Bay of Fundy is het grootste getijde verschil ter wereld. We zijn bij een riviermond geweest waar het verschil tussen hoog en laag water 16 meter kan zijn. We waren er om het water binnen te zien stromen, de “tidal bore”. Omdat we niet met springtij waren was het geen golf die binnenkwam, maar het was wel fascinerend om het water in een half uur tijd zo’n 2,5 meter te zien stijgen.

In Parrsboro, een leuk dorpje aan de Bay of Fundy, hebben we in een herberg uit 1880 geslapen, het zag er mooi uit.
De bodem van de Bay of Fundy is van rode klei, dus je ziet als het laagwater is een grote roodbruine vlakte. We zijn van Parrsboro langs de kust naar Joggins gereden. We kwamen langs een dorp (Advocate Harbour) waar boten aan een steiger op het droge lagen met erachter een hele vlakte roodachtige modder, zonder dat je ergens zee zag.

Zowel in Parrsboro als in Joggins zijn fossielen te vinden uit de Carbon tijd, 310 tot 350 miljoen jaar oud. Het zijn vooral fossielen van planten, reptielsporen en insecten. De fossielen zitten in de klippen en zijn te vinden in stenen op het strand. In de klipwand in Joggins zagen we een versteende boomstam met tak. Je mag er naar fossielen zoeken maar moet alles op het strand achterlaten. We zijn in het museum in Joggins geweest waar de bijzondere vondsten liggen. Ik heb op het strand een fossiel van een plant gevonden, een wortel waar rode klei omheen was verzameld. Ivo vond het meer op een hondendrol lijken.

De laatste dag was het helaas regenachtig, we zijn naar Annapolis Royal gegaan één van de oudste dorpen hier in Nova Scotia. We zijn er bij het getijdenstation gaan kijken waar men elektriciteit opwekt. Met hoog water wordt water in een meer verzameld en met laag water stroomt het water het meer uit door een turbine waardoor elektriciteit wordt opgewekt.

Het landschap van Nova Scotia is erg mooi. Aan de zuidkant waar wij zijn is het een beetje heuvelachtig met veel bos en water. Maar we zijn meer in het noorden door bergen gereden en door een gebied met weilanden en grote boerderijen. Overal in Nova Scotia zijn grote meren en baaien. Als Ivo jonger was geweest had hij zich hier wel willen vestigen omdat er nog zoveel ruimte is. Nova Scotia is ongeveer 4x zo groot als Nederland en heeft iets minder dan een miljoen inwoners.

Op 18 mei ben ik 50 geworden! Het eerste wat ik die ochtend zag was een ree in de tuin, een mooi verjaardagscadeau. Het was de dag na ons tochtje en het was maar goed dat we mijn verjaardag in Nederland al gevierd hadden, want we moesten hard werken. We hadden nog maar een paar dagen om de boot klaar te maken voor het te water gaan.

Op woensdagmiddag (vorige week) was het dan zover en werden we het water in gereden. De motor startte zonder problemen en we zijn rustig richting dorp getuft waar we voor anker zijn gegaan. We konden nog niet zeilen, want de zeilen zaten er nog niet op. Het was prachtig weer en fantastisch om weer te drijven.
De volgende dag moesten we het huis in Lockport schoonmaken en opruimen. We zijn met weemoed vertrokken, want het is toch wel een prachtige plek.
Toen we eenmaal alle spullen aan boord hadden lag de hele boot vol met tassen, gereedschap, verfspullen en allerlei onderdelen. We konden niet eten of slapen voordat we spullen verplaatst hadden.

Op vrijdag moesten we de auto terug brengen naar het vliegveld in Halifax, zo’n 2,5 uur rijden. Robert en Ellen zijn achter ons aan gereden zodat we met hun mee terug konden. Nadat we de auto weg hadden gebracht zijn we even Halifax in gegaan. Er was nog tijd over voor een bezoek aan Peggy’s Cove, de toeristische trekpleister van Nova Scotia.
Het is een klein dorp met een kleine vissershaven en hele grote stenen en rotsen met een vuurtoren. Het ziet er idyllisch uit.

Er ligt naast ons nog één boot voor anker hier, de Hannah, met Mick en Bee aan boord, een Engels stel. Ze zijn hier al een week omdat ze wachten op een pakje met marmiet, als Engelsman kan je niet zonder. Gisteren kwamen Mick en Bee bij ons op de koffie. Zij zijn al eens in New Foundland geweest en gaan er deze zomer weer naartoe. We zullen ze waarschijnlijk vaker tegen komen.

We liggen weer in het water en klaar om te vertrekken zou je denken, maar zover zijn we nog niet. Bovendien is ons reddingvlot nog niet terug van de inspectie. Het had er eind vorige week al moeten zijn, maar het was vandaag nog niet bij de werf aangekomen.
Ivo heeft eergisteren ontdekt dat de ankerbun doorroest naar het vooronder (waar onze ankerketting, stootwillen, zeilen e.d. liggen). Er zitten al 2 kleine gaatjes in. In de ankerbun zit ons reserve anker en deze is niet waterdicht afgesloten waardoor er altijd zout water door de ankerbun loopt als we golven overboord krijgen. Balen dat we dat nu pas ontdekken. Ivo is meteen aan het roestbikken gegaan, maar we hadden beter de hele ankerbun dicht kunnen laten lassen op dek, zodat er geen zout water meer in kan.
Zo blijven we werk houden.

Volgende keer ga ik schrijven over lekkere relaxte vaartochtjes en leuke ankerbaaitjes in Nova Scotia.