Drie orkanen

Ik weet inmiddels dat Nova Scotia prachtig is, want we hebben gelukkig veel zonnig helder weer gehad de afgelopen tijd.
Nova Scotia lijkt een beetje op Zweden, er is veel bos en water. Het schiereiland is ongeveer 2x zo groot als Nederland, maar er wonen maar 900.000 mensen. De mensen zijn enorm vriendelijk.

Shelburne is een leuk dorp met huizen uit de 18de eeuw. In 1994 is hier de film “A Scarlett lettre” opgenomen die in 1600 speelt, omdat het er hier nog zo oud uitziet. Men heeft hiervoor wel de elektriciteitsdraden onder de grond gemaakt en wat huizen verbouwd zoals ze het voor de film wilden.
In 1783, na de vrijheidsoorlog in Amerika, zijn een groep Amerikanen die bij Engeland wilde blijven horen naar Shelburne gekomen, het zijn de zogenaamde Loyalisten. Daar is men nu nog erg trots op.

Omdat we de boot hier in Nova Scotia willen achterlaten zijn we eens rond gaan vragen waar dat kan. We vonden al snel een jachtwerf, we moesten alleen toestemming van de douane hebben om de boot hier achter te laten en dat is inmiddels ook geregeld.
De jachtclub in Shelburne is een actieve club. Er speelde na de donderdagavond zeilwedstrijd een 4-mans band in de club. Het leken jongens die normaalgesproken met kettingzagen werken, zoals ze gitaar speelden, maar het klonk erg goed en we hadden een leuke avond. De zaterdag erna speelde er weer een band op de club, dus wij er weer heen. Het blijkt dat deze Nova Scotianen geen stijve harken zijn, want er werd al bij het eerste nummer gedanst.
De dag erna zou de inmiddels tropische storm Hanna over ons heen komen. We wisten dat we in goede klei lagen en verwachten niet al teveel wind, maar het werd toch nog een windkracht 9. De wind kwam recht uit de baai en we lagen behoorlijk te klutsen achter ons anker.
Na een week in Shelburne hadden we nog tijd om wat meer van Nova Scotia te zien.

We hebben een paar dagen voor anker gelegen bij Port Mouton en er wat rondgefietst. Er zijn prachtige witte stranden met vreselijk helder water, het doet denken aan de Bahama’s, ’t is alleen jammer dat het water zo koud is. Op de terugweg naar Shelburne hebben we er voor anker gelegen in de buurt van een wit strand en grote stenen. De volgende ochtend was het windstil en we konden op 4 meter diepte kreeften op de bodem zien lopen. Vanaf de boot telden we meer dan 25 kreeften!
We hebben erg veel zeehonden gezien bij Port Mouton die nieuwsgierig naar ons kwamen kijken en af en toe vreselijk aan het huilen waren.

Iedereen is in deze tijd van het jaar bezig met het hout voor de winter, want men stookt het meest op hout omdat dat het goedkoopst is. Ivo maakte een praatje met een man die z’n hout met een machine aan het kloven was. Vervolgens liet hij ons z’n houtvoorraad zien, de hout/olie kachel in de kelder waarmee hij z’n huis warm stookt, de jachtgeweren waarmee hij herten schiet en ter afsluiting liet hij ook nog zien waar z’n pacemaker zit.

Coffin island (doodskist eiland) klonk Ivo goed in de oren als volgende ankerplek. Het is een eiland met een erg smalle ingang naar een kleine baai. Er staan een paar vissers- en vakantiehutten op het eiland waarvan de meeste niet in gebruik lijken te zijn. Het was een prachtige plek en er was niemand op het eiland.

De volgende ochtend stond er een lekker zeilwindje, maar er moest al snel gereefd worden en het duurde niet lang of het grootzeil moest weg en de kluiver een beetje gereefd. In de baai van Lunenburg aangekomen stond er nog maar een puntje kluiver en de fok, maar we gingen als een speer. Zelfs alleen op de fok liepen we nog 4,5 knoop. Onze weerinformatie klopte niet helemaal en we werden later geïnformeerd dat de ex-orkaan Ike voor de harde wind gezorgd had.

Lunenburg is een plaats die gesticht is door Duitsers, hoe kan het ook anders.
Vanaf de waterkant ziet het er erg mooi uit met huizen op een heuvel. We zijn er dan ook een paar dagen gebleven. De visserij is hier belangrijk, maar was dat ook vooral in het verleden. Er werd veel aan scheepsbouw gedaan hier in Nova Scotia, en er zijn overal informatieborden en musea die aan deze tijd herinneren, zo ook in Lunenburg.

Na Lunenburg werd het tijd weer af te zakken naar Shelburne en dat hebben we op ons gemak gedaan.
Bij de La Have eilanden lagen we tussen allemaal eilandjes en rotsen in, prachtig. Toen we de volgende dag wakker werden lag er verderop een boot voor anker. Het waren Herman en Rian van de Lyra waar we al een tijdje email contact mee hadden. Herman en Rian wonen bij me om de hoek in Amsterdam en ze zijn vorig jaar via Schotland, IJsland, Groenland en Canada naar New York gezeild waar ze overwinterd hebben. Deze zomer zijn ze weer naar Groenland en Labrador gezeild en ze zijn weer op de terugweg naar New York.
We zijn bij hun op de koffie gegaan en samen verkast naar een andere ankerplek waar we verder gingen met wijn, bier, lekker eten en nog meer wijn. De volgende dag samen aan boord van de Rebel naar een steiger gevaren. We gingen naar het museum in de buurt, helaas gesloten. We hadden het kunnen weten, want Herman en Rian treffen vaak gesloten musea aan. Na nog een gezellige avond met elkaar hebben we de volgende ochtend afscheid van elkaar genomen en wij zijn met weinig wind naar het dorp Port Medway gezeild.

We mochten in Port Medway de vervallen privé-steiger bij een huis gebruiken en werden hartelijk verwelkomd. Daarna volgde een praatje met de buurman die ons vertelde waar de dorpswinkel is. Toen we wat later weer terugkwamen en vertelden dat we alles hadden kunnen kopen behalve boter, kregen we een pakje boter van deze mensen en we mochten er niet voor betalen.

We zeilden op een mooie dag terug naar Shelburne en hebben meteen alle zeilen eraf gehaald. We wisten inmiddels dat de orkaan Kyle eraan kwam. Meestal komen de orkanen over land en zijn dan inmiddels nog maar een tropische storm. Kyle kwam echter via de golfstroom omhoog en daarna rechtstreeks over zee naar Nova Scotia. Er werd voor gewaarschuwd.

We zijn voor anker gaan liggen en hebben een 2e anker uitgegooid en alles wat los zat van dek gehaald. Wij waren klaar voor Kyle.
Het begon overdag met een harde wind uit het zuidoosten en we lagen nog lekker beschut achter het dorp. Maar toen de wind ’s avonds aanwakkerde draaide deze langzaam naar het zuiden, zodat de wind rechtstreeks uit de baai kwam aanwaaien. Het begon meteen harder te klutsen en ik heb uit voorzorg maar een zeeziektepil genomen, wat achteraf erg verstandig was. Op het hoogst van de storm leek het wel of we in een wasmachine zaten en het water kwam over de boot zeilen. Het was spannend, maar gelukkig hield ons hoofdanker het prima. Omdat het hoog water was sloeg het water over de kade en we zagen de volgende dag dat er grote stukken hout op de kant lagen.
De wind nam wat af en draaide verder door naar het zuidwesten, de tweede ankerlijn kwam strak te staan en maar goed ook, want we dreigden naar het monument voor de verdronken zeelieden te verdagen. Dat was een historische stranding geweest, maar we zijn blij dat ook onze 2e anker orkaanproef blijkt te zijn.
Na middernacht nam de wind verder af en konden we na deze spannende uren rustig gaan slapen.
De plaatselijke krant melde de volgende dag dat er windstoten van 140 km per uur geregistreerd zijn, wat neerkomt op royaal windkracht 12, zoveel wind hebben wij nog niet eerder gehad.

We maken ons nu klaar om hier op de wal gezet te worden en als de Rebel daar eenmaal goed staat komen wij naar Nederland.