van Maine naar Nova Scotia

Na Camden zijn we naar North Haven gegaan waar we in 2 verschillende baaitjes gelegen hebben. Het was nog regenachtig weer, maar af en toe klaarde het op en dan was het weer heerlijk.
Daarna naar Deer island gezeild op een prachtig mooie zonnige dag met een lekker zeilwindje. We gingen op bezoek bij Chris en Kathy, die Ivo al eens eerder heeft bezocht. Ze wonen bij een mooie baai met een fantastisch uitzicht. De volgende dag naar Stonington een leuk kreeftenvissersdorp. Onderweg er naartoe kregen we voor het eerst een lijn van een kreeftenval in de schroef. Ivo moest het water in met duikpak om de lijn los te snijden, maar we hebben de boei als trofee bewaard. Na dit avontuur heb ik in Stonington een kreeft gegeten.

We zijn verder gegaan naar Mount Desert island waarvan het grootste deel bestaat uit het Acadia National Park. Er zijn verschillende "bergen", waarvan de hoogste 466 meter is, het ziet er mooi uit als je aan komt zeilen. We gingen naar een leuk baaitje waar ijsduikers (loons) moesten zijn. Deze vogels maken lachende en klagelijke geluiden had men ons verteld en dat wilden we wel eens horen. Toen we in de baai aankwamen zagen we een boot met een Nederlandse vlag. We wisten niet dat er in dit gedeelte van Maine nog een Nederlandse boot zou zijn. Het was de Ayke met Sjoerd en Annette aan boord, we hadden ze al eens in Grenada ontmoet en even op Cuba gezien. We hebben 's avonds bij ons aan boord boeken uitgewisseld en een borrel gedronken. 's Nachts hoorden we een ijsduiker roepen en lachen. De volgende ochtend was het erg mistig en we zijn koffie gaan drinken aan boord van de Ayke, waarna we zijn vertrokken naar een ander leuk baaitje.

Onze volgende bestemming was Southwest Harbor op Mount Desert island, er was nog een anker plekje midden tussen de ankerboeien. De meeste baaitjes hier liggen helemaal vol met ankerboeien en het is soms moeilijk nog een goeie ankerplek te vinden.
Er zijn gratis bussen op Mount Desert island, die regelmatig gaan. Nu de Amerikanen zo klagen over de benzineprijs die de afgelopen 2 jaar is verdubbeld zou ik denken dat men dan gaat voor de gratis bus, maar er was altijd voldoende plek in de bus, en je ziet nog altijd volle parkeerplaatsen. De benzine is hier trouwens nog steeds de helft goedkoper dan in Nederland.
We zijn met de bus naar een meer gegaan en hebben een “berg” beklommen van 250 meter. Er waren steile wanden bij waar we langs en ijzeren ladder omhoog moesten. maar we werden beloond met een schitterend uitzicht over het fjord dat in het midden van het eiland ligt en over de bergen aan de oostkant van Mount Dessert island.
Na 2 dagen naar Cranberry harbor gezeild, waar we tussen Little en Great Cranberry island in lagen, het ligt onder Mount Desert island. We hebben op Little Cranberry het dorp Islesford verkend.
Vooral de winkel was erg bijzonder met het postkantoor er binnenin met allemaal postvakken van de bewoners. Verder een stuk met verschillende etenswaren en nog wat ander spullen en dan nog een rommelhok met ouderwets speelgoed, een oude telefoon, etc. en er gebeurde verder niets mee.

Nadat we het dorp gezien hadden zijn we bij Seal Harbor op Mount Desert island voor anker gegaan. We zijn er uiteindelijk een week gebleven en hadden over het algemeen prachtig zonnig weer. We hebben allerlei fietsroutes in Acadia National Park gefietst. Het is wel erg toeristisch, maar toch valt het mee hoeveel mensen je nog tegen komt als je een fiets of wandelroute doet en het is er erg mooi. Ik heb nog een berg beklommen waarbij ik Seal Harbor en de Cranberry eilanden goed kon zien liggen. Verder met de fiets Northeast Harbor bezocht en met de bus naar Bar Harbor geweest, de drukste, meest toeristische plaats van het eiland.

Er lagen kreeftenboeien in de baai en af en toe zag je een visser z’n kreeftenvallen ophalen om de kreeft eruit te halen. We hebben van zo’n kreeftenvisser voor 10 dollar 2 kreeften gekocht. Ik vindt het koken van de kreeft nooit een pretje, maar troost me dan met de gedachte dat het voor de kreeft nog erger is.

De laatste dag in de baai zag Ivo 3 volwassen Chinezen met kind in een grote speelgoed opblaasboot. 2 van de 4 hadden een peddel en roeiden ongecoördineerd, ze werden meer door de wind voort geduwd. Ivo zag dat het niet goed ging, want ze dreven richting een eiland en de uitgang van de baai. Hij is er met de rubberboot naartoe gegaan toen ze al op de rotsen van het eiland gedreven waren. Ze wilden de baai uit peddelen en hadden nog niet door dat dat vanwege wind en stroom geen goed idee was. Het was dan ook de eerste keer dat ze met het bootje op stap waren. Ivo heeft ze terug de baai ingetrokken naar hoger wal en ze een lesje zeemanschap gegeven. Ze zijn daarna in de baai blijven peddelen en waren toch wel blij met Ivo’s advies.

Tijd om naar Canada te gaan, vanuit Mount Desert island is het ongeveer 100 mijl naar Yarmouth, Nova Scotia. We lieten de Bay of Fundy links liggen maar kregen nog wel te maken met de sterke stroming die ontstaat door het grote getijde verschil in deze baai. We vertrokken met wind, maar na 2 uur was de wind op en moest de motor aan. Ik hoopte nog walvissen te zien, maar helaas ze hadden een vrije zaterdag. ’s Nachts ook geen wind, pas de volgende dag toen we in de buurt van Yarmouth kwamen konden we weer zeilen. Van ver hadden we land in zicht, maar toen we eenmaal dichterbij waren kwam de mist op en was het zicht nog zo’n 100 meter. We konden de veerboot die ons voorbij ging nog net zien. In de haven van Yarmouth werd het zicht beter en ging de zon weer schijnen.

Het inklaren was een feest, er kwamen 2 dikke mannen (douane) met dikke kogelvrije vesten aan boord, die zich in onze boot nauwelijks konden wenden of keren. Na het invullen van de papieren, werd de boot aan een onderzoek onderworpen. Alle kastjes werden open gemaakt en bekeken. Ze keken in allerlei potjes en doosjes, b.v. in het doosje met fietsreparatie spullen. Zelf in Cuba zijn we niet zo grondig doorzocht. Het zweet stond dan ook op het voorhoofd van de mannen.
We hadden als wijnvoorraad 2 pakken genoemd, ik wist dat er hier en daar in een kastje nog een fles wijn kon liggen. De mannen hadden succes, want ze vonden op verschillende plekken nog een fles wijn, onder het bed van de hondekooi bleken nog 2 flessen wijn te liggen, waaronder één die we op de Canarische eilanden hadden gekocht. We hadden teveel wijn, want je mocht maar 1,5 liter per persoon hebben en wij hadden ongeveer 10 liter wijn aan boord, wisten wij veel. We kwamen er met een waarschuwing vanaf.

We verlieten Yarmouth ’s ochtends in de mist het zicht was ongeveer 40 meter. Met behulp van de radar en de elektronische kaart gekoppeld aan de GPS konden we de uitgang van de haven vinden. Goh zei ik tegen Ivo, Nova Scotia is wel mooi, maar je ziet er alleen zo weinig van.
Na een uur trok de mist op en het werd een prachtige zonnige zeildag.

Gisteren zijn we naar Shelburne gezeild waar we nu zijn en ik heb inmiddels wat van Nova Scotia gezien, waarover ik de volgende keer meer zal vertellen.