Caribisch Nederland

Wij zijn in het zuidelijkste eiland van Nederland: Bonaire, want sinds 10 oktober is Bonaire een speciale gemeente van Nederland.

We hebben gelukkig niet langer dan een dikke week op de werf in Willemstad doorgebracht.
Ivo heeft de laatste werkdag het onderwaterschip nat geschuurd en toen van antifouling (anti aangroei verf) voorzien. De Baerne had nog een beetje bruine verf over, we hadden nog groene van een vorige keer en we hebben één blik bij moeten kopen. Omdat ze geen groene verf hadden is het rood geworden, zodat we nu 3 kleuren onder de boot hebben zitten. ’t Is niet heel chique, maar we komen er zo wel mee thuis.

Op vrijdag is de Rebel, na wat discussie met Pierre van de werf over ons waterverbruik, te water gelaten. Het was erg warm en ook al wilde Pierre van ons af, toch hebben we nog een nachtje met de gehuurde airco op dak aan een steiger gelegen.

Op zaterdag 9-10-10 waren er allerlei feestelijk heden in Willemstad vanwege het opheffen van de Nederlandse antillen en het per 10-10-10 ontstaan van het land Curacao. We hadden Willem Alexander en Maxima kunnen ontmoeten, want die waren ook aanwezig, maar we hadden behoefte aan even bijkomen na het harde werken. Bovendien lag de boot vol met gereedschap, verfspullen, schroeven en moeren e.d. Ivo wilde rustig alles uitzoeken en opruimen.
We zijn in het begin van de middag vertrokken bij de werf en waren net de hoek om, om het Schottegat uit te gaan toen we hoorden roepen.
Toevallig stonden Joke en Henk van de Zeevonk en Inge van de Baerne bovenop de Zuiderkruis, een marineschip dat die dag te bezichtigen was. Ze zagen ons aankomen en zwaaiden van bovenaf naar ons, zie foto’s
We gingen de pondjesbrug door en zijn over zee naar Fuikbaai gegaan. Dit is een rustig baaitje, waar we lekker 3 dagen hebben gelegen. Het was heerlijk om weer te kunnen zwemmen en in de wind te liggen.
We moesten terug naar de bewoonde wereld voor boodschappen en zijn naar het Spaanse water gegaan.

In de buurt van de Zeevonk was nog een ankerplek voor ons.
We waren op tijd voor het “happy hour” met ander zeilers.
Ivo heeft altijd nog klussen genoeg, dus die had elke dag wel een project en ik had ook genoeg te doen, want boodschappen doen koste zo al 2 uur en het internet via wifi was erg traag, dus daar was ik ook zo een paar uur zoet mee.

Onze vrienden Jimmy en Tineke Lengkeek zijn met hun stalen zeilschip Gabber in 6 jaar de wereld rond geweest. In 2006 hebben ze de boot aan Enoch en Annelies verkocht, die vorig jaar met de Gabber uit Nederland zijn vertrokken.
De Gabber lag op het Spaanse water, dus daar moesten we op af. Ivo kent de Gabber goed, want hij heeft er nog wat aan gelast en is wel eens een stukje met Jimmy en Tineke meegevaren.
Toen we vertelden dat we vrienden van Jimmy en Tineke zijn werden we uitgenodigd voor een drankje aan boord.

Omdat er zoveel boten op het Spaanse water liggen en de uitgang naar zee klein is, is het water van het Spaanse water net een toilet. We zwommen er wel in, maar Ivo kreeg al snel een oorontsteking. Gelukkig had ik oordruppels bij de hand en werd het al snel wat beter.

Op zondagochtend ben ik om 7 uur met Joke naar de kant gegaan, Henk had net z’n dagelijkse rondje hardlopen achter de rug. We zijn langs fort Beekenburg en het oude Quarantaine gebouw naar de zee gelopen, waar we heerlijk hebben gesnorkeld. Er was veel te zien en het water is lekker schoon.
Joke en Henk hebben op zondag en maandag een auto ter beschikking en we zijn met hun als gids de toerist uit gaan hangen.
Eerst naar het Curacao museum, waar naast mooie kunst een eet, slaap en woonkamer uit de 19de eeuw te zien is. In een bijgebouw staat de cockpit van de Snip, het 1e KLM toestel dat in 1934 de route Amsterdam-Curacao gevlogen heeft via allerlei tussenstops..

Verder naar zoutmeren met flamingo’s. Ik was even afgeleid en had m’n fototoestel naast de weg op de grond gelegd. We gingen naar het dichtbij gelegen landhuis Jan Kok. Ik stond op het terras en zocht m’n fototoestel, niet in de tas, ook niet in de auto. O, nee, vergeten langs de weg. Met Henk er naar toe. Mensen vertelden dat een rode auto die net weg gereden was m’n fototoestel had. Wij erachteraan. Gelukkig stopte de auto al snel en ze kwamen uit de auto om mij het fototoestel te geven, wat een geluk!
Terug naar het landhuis Jan Kok waar mooie kleurige kunst van Nena Sanchez, een Curaçaose kunstenares te zien is. Op de zolder van het huis vlogen vleermuizen rond en ze hingen aan de dakbalken.
Het was tijd voor een lunch en we hebben heerlijk op een teras bij landhuis Dokterstuin gegeten. Er zijn nog allerlei landhuizen van voormalige plantages te vinden op Curacao.

Verder naar Shete Boca een natuurpark aan de noordkant van het eiland, waar je verschillende inhammen aan de kust kan bekijken. Er zijn hele stukken kalksteen weggesleten door de zee, waardoor er een soort grot is ontstaan en een natuurlijke brug.
’t Is leuk wat meer van het eiland te zien met alle heuvels, cactussen, “waaibomen” en leuke gekleurde huizen..
Na een drankje op een terras met uitzicht op zee aan de oostkant zijn we via de Albert Heijn in Willemstad terug gegaan naar het Spaanse water.

We wilden op maandag uitklaren en Ivo wilde kijken of hij een nieuwe distributie riem kon krijgen. We zijn daarom op maandagmiddag weer met Joke en Henk in de auto op stap gegaan. Ivo kon niet laten zien welke distributieriem hij moest hebben, dus hij had geen succes. Maar we kwamen wel in het winkelcentrum Zuikertuin terecht, waar Joke ons op een heerlijk ijsje heeft getrakteerd. Uitklaren was deze keer snel gebeurd.
Het dagmenu bij het restaurant aan het Wilhelminaplein was die dag hutspot met hachee, Nederlandser kan het niet. Al was het met 30 graden eigenlijk geen stamppot weer, Joke, Henk en Ivo hebben er van genoten.

Op dinsdag hebben we ons anker gelicht, er was weinig wind en we zijn op de motor naar Klein Curacao gegaan. Het snorkelen was er erg leuk. De buurvrouw van de Lonely Planet, ook een Nederlandse boot, had een rare kop uit het zand zien steken. Ik wist dat het een “jawfish” is (blijkt na onderzoek een spotted snake eel te zijn), de Nederlandse naam ken ik niet. Verder zagen we een paar schildpadden, erg leuk.

De volgende ochtend was het ideaal weer voor een zeiltocht naar Bonaire, de wind was zuidoost en we konden aan de wind er in één keer naartoe zeilen.
We werden verwelkomt door Edd van de Clair de Lune (zie stukje Venezuela en voetbal).
We zijn naast hun aan een boei gaan liggen, bij de duikstek “something special”. Nu Ivo’s oorontsteking over is en de meest noodzakelijke klussen klaar zijn kunnen we hier gaan duiken.

We zijn al weer een paar dagen op Bonaire en het is heerlijk relaxed hier in Caribisch Nederland.