Weer naar het zuiden

We zijn de tocht zuidwaarts begonnen
We zijn van plan via Nova Scotia langs de kust van de Verenigde Staten naar het Caraibisch gebied te gaan om daar deze winter door te brengen. Maar voor we de tocht naar het zuiden begonnen zijn we eerst nog noordwaarts gegaan vanaf St Johns naar Trinity Bay.

Georgstreet in St John’s is een straat met allemaal kroegen en veel live muziek.
De laatste avond in St John’s zijn we naar Georgestreet gegaan en hebben er met Chuck, een Canadese toerist, gegeten en naar muziek geluisterd.

Vanuit St John’s zijn we Conception bay over gezeild en hebben in Bay de Verde overnacht. Vlak voordat we de volgende dag verder wilden naar Trinity Bay zag Ivo een zeehond een boothelling op schuifelen. Ik ben er naartoe gegaan om foto’s te maken. Ik kon er heel dichtbij komen. De zeehond was gewond, het heeft waarschijnlijk in een visnet gezeten, want je kon sporen van een touw zien. In de mist de haven uit gezeild, langs het vogeleiland Baccalieu. Daar dobberden en vlogen honderden papegaaiduikers rond en we zagen ook alken en zeekoeten. We zijn Trinity baai ingezeild naar Irelands Eye island.
Vlak voordat we bij onze bestemming waren zag ik bij een eiland iets wits boven water uitkomen en dacht dat het een steen was. Maar het bleek een dode walvis, te zijn, een kleine vinvis van zo’n 5 meter lang die op z’n rug lag waardoor je de witte buik kon zien. We hebben het aan de kustwacht gemeld, en hoorden later een waarschuwing bij de scheepsberichten op de marifoon.

Ierlands Eye harbour is een kleine prachtige baai, we zijn voor anker gegaan met een touw naar een steiger. Vroeger was er een dorp met kerk en school, maar in de zestiger jaren werd het de regering te duur om alle kleine geïsoleerde gemeenschappen te ondersteunen met scholen en medische voorzieningen. Er waren erg veel kleine dorpen aan de kust waar je alleen met de boot kon komen. Er zijn mensen vrijwillig vertrokken, maar als 75 procent van de gemeenschap wilde verhuizen, dan moest de rest ook. Als je vrijwillig vertrok bleef je eigenaar van je grond, als je verplicht vertrok kreeg je een vergoeding van de regering. Er heeft dus een hele volksverhuizing plaatsgevonden. De meeste mensen verhuisden naar een dorp in de buurt waar al familie woonde.. Er werden huizen drijvend gemaakt met vaten, naar de waterkant gerold en met een bootje naar de nieuwe woonbestemming getrokken. We hebben diverse mensen gesproken die met hun familie in de zestiger jaren zijn verhuisd, maar inmiddels weer een vakantiehuisje op de oude plek hebben gebouwd, of ermee bezig zijn
In Irelands Eye harbour waren veel resten van houten huizen te zien en er stond nog een stuk van de kerk overeind. Er stonden 2 vakantiehuisjes en er was een derde in aanbouw.
De volgende dag zijn we het eiland gaan verkennen en hebben we even bij de ingevallen kerk gekeken. Er waren een heleboel rijpe bosbessen en frambozen, die ik ’s middags ben gaan plukken.

We zijn naar Popes harbour gegaan, een paar mijlen verderop. Er lagen 5 jachten aan een steiger, zoveel jachten bij elkaar hebben we nog nergens gezien in New Foundland.
Er mocht door iedereen 3 weken op kabeljauw gevist worden, je mag dan 5 vissen per persoon vangen en 15 per boot. We werden aan boord bij de voormalige minister van visserij uitgenodigd voor een glaasje wijn. Hij vertelde ons dat ze alle kabeljauw invriezen en deze bevroren in hun koffer meenemen als ze naar Florida vliegen om er te overwinteren. Vrienden van hun, die per auto naar het zuiden gaan, nemen dan hun kleren mee.
Voordat we de volgende ochtend vertrokken kwam er een bootje langszij, ze hadden net hun 15 kabeljauwen gevangen en wij kregen er één. Ook op andere plekken hebben we nog kabeljauw gekregen van wildvreemde mensen.
Inmiddels zijn helaas de 3 weken kabeljauw vissen weer voorbij.

We zijn een paar mijlen verderop in een prachtige baai (ja, alweer een prachtige baai) gaan liggen, British harbour. Ook hier was ooit een dorp en waren er nog resten van huizen te zien. We gingen voor anker in de buurt van een steiger en huisje in aanbouw, een oudere man met z’n 2 zonen waren er een zomerhuisje aan het bouwen. We zijn naar de kant gegaan en de oude man vertelde dat hij er met zijn gezin gewoond had en in 1963 is vertrokken. Nu bouwen ze er dus een vakantiehuisje.

Het dorpje Trinity is al in 1501 door de Portugezen zo genoemd en in 1558 zijn de Engelsen er gaan wonen, het is het oudste westerse dorp in Noord Amerika. Dat wilden we nog wel even zien. In New Foundland zie je veel zo genaamde “salt box” huizen. Het zijn rechthoekige huizen met 2 verdiepingen, kleine raampjes en een bijna plat dak. Snel te bouwen en goed voor een koude winter. Maar in Trinity vindt je nog leuke andere oude huizen en een grote anglicaanse kerk, allemaal van hout. De supermarkt was er wat verder weg, maar het koste geen moeite om een lift er naartoe te krijgen. Onze vriendelijke chauffeur wachtte op ons en bracht ons weer terug naar de steiger.

Vanuit Trinity weer richting het zuiden, eerst naar Grates Cove gezeild aan de overkant van de baai. We maakten er een wandelingetje en werden door mensen uitgenodigd een kopje koffie te komen drinken op hun terras met een mooi uitzicht op de baai en de Rebel voor anker.

De heersende wind is hier zuidwest en dat is net de kant die we voorlopig op moeten. Elke gunstige wind uit een ander richting moeten we daarom benutten. We hadden gezien dat er een noorden wind zou komen, dat was gunstig voor ons om weer naar het zuiden te varen, maar de wind begon ’s avonds al te draaien en het werd erg oncomfortabel ’s nachts omdat de wind recht de baai in kwam. We zijn om 2 uur ’s nachts vertrokken en hebben de goeie wind benut om in één keer door te zeilen naar Ferryland.

Het was leuk weer op deze bekende plek te zijn. De mensen van de bouwmarkt begroeten ons enthousiast en Nancy en Randall vonden het leuk dat we er weer waren. Ik ben de was gaan doen bij Nancy en Randall en Ivo is de buitenboord motor uit elkaar gaan halen omdat deze olie lekte. De steiger was Ivo’s werkplaats. Ivo zat te foeteren, want het stalen kleppendekseltje bleek doorgeroest te zijn, ”waarom maken ze die dingen niet van roestvrij staal?”.
Onze land buurman Herb was al met een epoxy lijm aan komen zetten en hij kwam elke dag aan het eind van de middag een praatje maken en een biertje met Ivo drinken.
Ivo is vervolgens een dag bezig geweest om met epoxy en stukjes staal het deksel weer te repareren en de hele motor weer in elkaar te zetten.

Nancy en Randall kwamen bij ons aan boord eten en we vertelden dat we in Halifax een schilderij hadden gekocht van de haven van Brigus South, maar er niet waren geweest. Brigus South ligt in de buurt van Ferryland, dus de volgende dag hebben we een tochtje met hun auto gemaakt en we zijn ook in Brigus South geweest. Het ziet er mooi uit en het was leuk de plek van het schilderij te herkennen.

De wind werd goed om verder te zeilen, jammer om weer afscheid te moeten nemen want we hebben het erg naar ons zin gehad in Ferryland.
We zijn de zuidoost hoek omgezeild naar Trepassey. Toen bleek dat er een zuidoosten wind op komst was zijn we de volgende middag weer vertrokken en een nacht door gezeild naar Little St Lawrence. Het is weer een prachtige beschutte baai en er zijn overal om ons heen heuvels te zien.

We wachten op goeie wind om verder naar het westen van New Foundland te zeilen en dan naar Nova Scotia over te steken.