Bill en Danny

We zijn alweer zo’n 2 weken in Nova Scotia, het is ons uiteindelijk gelukt de oversteek van New Foundland naar Nova Scotia te maken.

Toen we nog in Little St Lawrence waren zagen we dat er een orkaan op New Foundland af kwam, Bill genaamd. We vonden St Pierre, één van de Franse eilanden onder New Foundland, een goeie plek om Bill te overleven.
We konden nog voor de orkaan naar St Pierre zeilen en zijn aan een dok gaan liggen. Op zondagochtend zagen we dat de wind uit het zuidoosten en zuiden zou komen en we zijn daarom aan de andere kant van het dok gaan liggen en Ivo heeft de Rebel vastgelegd met 10 lijnen. ’s Middags was het windstil, de stilte voor de storm. We hadden internet en konden volgen waar Bill was en hoe de route van Bill zou zijn. Het was wel spannend toen het ’s avonds flink begon te waaien. Op het hoogtepunt was het windkracht 10 met windstoten van 11. Het was net hoog water, en het water kwam een stuk verderop over het dok waaien. We waren blij dat we zo stevig vast lagen. Na een paar uur nam de wind weer af en konden we naar bed. We hebben Bill zonder schade overleeft.

‘s Maandag hebben we benut om wijn en kaas e.d. in te slaan en water te laden. Het bleek dat het benzinestation aan de overkant van de jachthaven 25 liter jerrycans te leen had. Ivo heeft eerst een trechter aan het dok geplakt met daaraan een slang naar de dieseltank. Toen is hij op de fiets steeds 2 jerrycans diesel gaan tanken en heeft deze leeg gegooid in de trechter. Het was een perfect systeem om toch snel te kunnen tanken. Gelukkig was er de volgende dag een aardig windje om naar Miquelon te zeilen, waar we ’s middags voor anker zijn gegaan.

De dag erop vroeg op om de 50 mijl naar Ramea te kunnen halen. Er stond een flinke zuidwesten wind en we kwamen aan het eind van de middag aan. We werden begroet door Randy, de Duister die ons, toen we er de vorige keer waren, voor de Gulf News had geïnterviewd. Zijn kinderen kwamen later met een kopie van het artikel aanzetten.

Inmiddels was het duidelijk dat de volgende tropische storm, Danny, op komst was, dus van oversteken naar Nova Scotia zou voorlopig nog niets komen. Op zich lagen we aan een prima dok, dus we besloten daar te blijven. We hadden nog tijd om het eiland rond te fietsen, klusjes te doen en op bezoek te gaan bij Randy en zijn familie. Hij heeft zelf een stenen stuk aan z’n houten huis gebouwd, dat moesten we zien.
Gelukkig viel Danny mee, we kregen zo’n windkracht 8 en veel regen. We werden de avond voor vertrek uitgenodigd om bij Randy te komen eten. Ze hadden een stuk eland gekregen, zodoende kon Ivo eland proeven. Het was lekker klaargemaakt en smaakte hem goed.

Om minder ver te hoeven zeilen naar Nova Scotia zijn we met een zuidwesten wind naar één van de volgende fjorden gezeild, Connoire bay. Het zag er weer mooi uit, maar we hadden geen tijd om het verder te verkennen, want de wind zou noordwest worden. We zijn ’s ochtends vroeg vertrokken zodat we de 180 mijl in 2 dagen en een nacht af konden leggen.
Er stond een rare zee en de wind was nog westelijk windkracht 6, waardoor we aan de wind moesten varen. We werden allebei een beetje misselijk, ik was in tijden niet zo zeeziek geweest. Gelukkig draaide de wind en nam uiteindelijk de volgende dag in sterkte af.
We kwamen ’s middags aan in Louisbourg, in de oost hoek van Cape Breton, Nova Scotia. De Fransen hebben deze plaats gesticht in 1720 en een fort gebouwd. Dit fort is door de Engelsen verwoest, maar men heeft dit fort als toeristische attractie weer helemaal herbouwd. We zijn voor dit fort voor anker gegaan, wat er leuk uitziet, maar voor ons niet echt genoeg om te bezoeken.

Het duurde nog een paar dagen voor we weer een noordenwind hadden om verder te gaan, maar toen zijn we in 2 nachten en een dag naar Halifax gezeild. We kwamen op zondag aan en op maandag was het “Labor day” (dag van de arbeid) en had iedereen vrij. Hierdoor hadden Tony en Tina tijd om met ons te lunchen en konden we ’s avonds eten bij Marius en Anne. Het was weer gezellig. We gebruikten Judy en Steve’s steiger om aan land te gaan met onze rubberboot. Ik had last van een vulling en ben nog naar een tandarts geweest en verder hebben we alle nodige boodschappen gedaan.
We hebben het kerkhof bezocht waar de meeste graven van de Titanic slachtoffers liggen. De Titanic is op 15 april 1912 gezonken onder de kust van New Foundland, maar de meeste doden en overlevenden zijn naar Halifax gebracht. Van de 2200 mensen aan boord hebben zo’n 700 het overleeft.

Van Halifax zijn we naar Roques Roost gezeild, een prachtig beschutte baai met eilandjes erin. De ingang is een beetje link, omdat er middenin vlak onder water een dikke rots ligt.
In Baddeck op de heenweg naar New Foundland hadden we zeilers ontmoet die aan St. Margarets baai wonen en er hun zeilboot hebben. We ontmoeten één van hun opnieuw in Halifax en werden uitgenodigd om aan hun ankerboei te liggen en bij hun te komen eten. Dat hebben we gedaan en dat leverde een gezellige avond op. Ze wonen in Boutiliers Cove, een mooi baaitje en hebben een fantastisch uitzicht.

St Magerets baai en Mahone baai, die ernaast ligt, zijn grote baaien met erg veel eilandjes erin en talloze prachtige ankerplekken.
East Ironbound is een klein eiland dat ongeveer tussen de 2 baaien in ligt. We zijn er voor anker gegaan en op zondagochtend zijn we naar de vuurtoren gewandeld. Verder staan er nog wat huizen, waarvan er maar één permanent bewoond is. We ontmoeten een man die het oude familiehuis in goede staat probeert te houden. Hij heeft er ook een tuin en we kregen allerlei groente uit de tuin. Daarna begon het hard te regenen en we kwamen doorweekt bij de boot aan.

Voor een kleine aanpassing moesten we nog langs de zeilmaker in Lunenburg. Dit klusje was gauw geklaard. We hebben daarna met een etentje gevierd dat we 5 jaar geleden een geregistreerd partnerschap aangegaan zijn.

Vanuit Lunenburg zijn we in 2 dagtochten naar Lockport gezeild waar we nu zijn.
We moeten hier nog even afscheid nemen van wat mensen en dan kunnen we met een goede wind naar Maine, in de Verenigde Staten zeilen.