Onderhoud en oponthoud

We zijn in Ipswich, Massachusetts en de Rebel ligt weer de helft van de tijd in de modder, maar hierover zo meer.

Vanuit Lockport zijn we richting Cape Sable island gegaan, we wilden Cape Sabel ronden om naar de staat Maine in de Verenigde Staten te zeilen.
Cape Sable is de zuidoost punt van Nova Scotia en er is altijd erg veel stroming rond deze kaap. Dat heeft o.a. te maken met het grote getijde verschil van de Bay of Fundy. We zijn aan de west kant van Cape Sable voor anker gegaan en de volgende ochtend vroeg vertrokken om zo goed mogelijk gebruik te maken van de stroming, we hadden dan ook minstens 7 uur de stroom mee.

We hadden overdag weinig wind, maar ’s avonds kwam er een heel klein beetje wind, en omdat het water nog spiegel glad was zeilden we met 3 knopen, een aparte ervaring. ’s Nachts ging het steeds harder waaien en we hebben zelfs met 3 riffen in het grootzeil gezeild, maar dat nam langzaam weer af.
Toen ik ’s ochtends wacht had voeren we op de motor in de mist. Ik zat lekker binnen en ging af en toe even naar buiten om rond te kijken.
We waren nog 8 mijl van de kust van Maine vandaag en het was nog 80 meter diep toen ik kreeftenboeien zag. De kreeftenvissers in Maine leggen overal kreeftenvallen neer, maar ik had ze zo ver van de kust nog niet verwacht. Balen, ik moest buiten gaan uitkijken om niet door een lijn van een kreeftenboei te varen, want dan raakt het touw vast in de schroef.
Gelukkig klaarde het bij de kust wat op en er kwam weer wind zodat we konden zeilen. Als we zeilen draait de schroef niet en kunnen we zo door alle kreeftentouwen varen.

We zijn naar Belvast gezeild om in te klaren.
We werden er heel vriendelijk ontvangen en konden gratis aan de drijvende steiger liggen. Een gratis ligplaats is bijzonder voor Maine.
De douanebeambte wilde niet aan boort komen, hij heeft het papierwerk in z’n kantoortje gedaan en alles terug gebracht naar de boot. Voor ons ook lekker makkelijk.
Belfast is een leuk dorp, maar we hadden weinig tijd om het te zien, want we wilden zo snel mogelijk naar Connie en Deedee in Camden.
Ze waren vanaf Curtis eiland, waar ze in de zomer in het huis bij de vuurtoren wonen, net weer in hun huis in Camden gaan wonen. We hebben 2 leuke dagen met ze gehad en toen werd de wind noordelijk en moesten we verder.

We hadden een stevige wind uit het noorden en zijn een nacht door gezeild. We hebben ’s ochtends een ankerboei bij de Iles of Shoals opgepikt om een paar uur te slapen, anders zouden we met een uitgaand tij en laag water bij de Plum island sound aankomen.
’s Middags konden we er zonder problemen naar binnen varen en we zijn meteen naar de jachtwerf gegaan, waar we alleen met hoog water kunnen komen.

We hebben hier 2 jaar geleden ook gelegen en toen heeft Ivo onze motor gerepareerd. Nu moest de ankerbun voor ons reserve anker dicht gemaakt worden, zodat het binnenin niet meer kan roesten. Er is hier ongeveer 2,5 meter getijde verschil en we liggen hier aan het vlot de helft van de tijd in de modder (zie ook de foto’s)
Het goeie van hier de klus doen is dat we elke dag bij onze vriend Arne kunnen eten, die daar elke dag weer een feest van weet te maken.

Al de eerste dag bij de jachtwerf zag ik dat Ivo een raar rood plekje binnenin z’n onderste ooglid had. Het zag er niet goed uit. Arne heeft de volgende dag meteen z’n oogarts gebeld en is er ’s middags met Ivo naartoe gegaan.
Het was een klein gezwelletje en de oogarts vond dat het zo snel mogelijk verwijdert moest worden, maar dat soort operaties doet hij niet. 2 dagen later op woensdag moest hij bij de oogarts komen die de operatie zou doen.

Toen we de oogarts vertelden dat we zo snel mogelijk weer verder willen zou ze proberen die dinsdag erop de ingreep te doen. Ivo moest alleen nog even een gezondheidsverklaring zien te krijgen bij een huisarts.
Na een hele ochtend rondbellen was er geen enkele huisarts of andere instanties die hem wilden helpen, ze doen alleen hun eigen patiënten.
Uiteindelijk bleek dat hij naar de inloop kliniek in Boston kon gaan.
Daar zijn we op zaterdag naartoe gegaan, maar dat bleek net de verkeerde dag, want het was er erg druk. Er zaten verschillende mensen met mondkapjes in de wachtkamer. Iemand vertelde dat hij positief op de varkensgriep test had gereageerd, hij had gelukkig een mondkapje op. Ik heb meteen een kapje gepakt, maar dat bleek alleen voor mensen die hoesten te zijn. Ivo heeft z’n mondkapje de volgende dag voor z’n klus gebruikt, toch handig.
Na een tijd wachten bleek alles in orde.
Omdat we toch in Boston waren zijn we nog naar een museum geweest. Daarna hebben we Diane en David in Cambridge opgezocht. We hebben ze vorig jaar in Newport ontmoet en het was erg leuk ze weer te zien.

Afgelopen dinsdag naar Boston voor Ivo’s ingreep.
Amerikanen zijn nogal bang voor pijn, Ivo kreeg eerst een infuus met een kalmerend middel en toen een paar flinke verdovingen rond z’n oog, terwijl het gezwelletje aan het onderlid zat en zo los geknipt was. De totale duur van de operatie was 15 seconden.
In eerste instantie had hij een kapje over z’n oog, maar toen deze eraf ging kwam er een mooi paars oog onder vandaan en het is de laatste dagen alleen maar paarser geworden.. Natuurlijk is nu het grapje dat ik Ivo een flinke klap heb gegeven.
De dag erna nog weer voor controle naar de oogarts, het zag er goed uit.

Net op het tijdstip dat Ivo voor het eerst naar de oogarts ging hadden we een lunch afspraak met mijn ex-collega Corine en haar man Hans. Ze zijn hier op vakantie en hadden net die dag hun huurauto gekregen in Boston om in New England wat rond te kijken. Het was leuk en bijzonder om in Ipswich met ze te lunchen.

Ondertussen heeft Ivo’s klus door al dit ziekenhuis gedoe vertraging opgelopen.
Eerst moesten alle spullen die in het vooronder lagen eruit, die liggen nu op dek. Hij heeft eerst een stuk van de ankerbun van binnen eruit geslepen en is toen roest gaan bikken. Het smerige werk was gelukkig af voordat hij aan z’n oog geholpen werd, Toen nog verven van binnen en een versteviging voor het dek en de verstaging aanbrengen in het vooronder. Ivo is nog bezig de hele zaak dicht te maken zodat er geen water meer naar binnen kan.

Hans, een Nederlander die hier woont en bevriend is met Arne, heeft Ivo wat spullen geleend voor de klus. Ik ben nog een middag met Jane, zijn vriendin gaan kanoën. Jane had de kano op de auto hier naartoe gebracht en we zijn met hoog water vertrokken, en we waren weer terug voordat het water te laag was. Jane vertelde dat ze de kano een keer het laatste stuk door de blubber terug heeft getrokken omdat er geen water meer stond, de modder kwam tot aan haar knieën.
We zijn met Hans, Jane, Arne en zijn verpleeghulp Ferdinand als afscheid naar de pizzeria geweest.

Vandaag is de laatste dag hier, dan moet de klus klaar zijn en moeten alle spullen die op dek liggen weer in het vooronder.
Met het hoge tij vanmiddag gaan we uit dit slootje en aan een ankerboei liggen op de diepere Plum island sound. Met hoogwater spoelen we dan morgen die zee op en gaan door een rivier naar Gloucester. Dan op goede wind wachten om naar het Cape Cod kanaal te zeilen.

Door het oponthoud met Ivo’s oog moeten we echt gaan haasten om in het zuiden te komen, jammer van al die plekken die we nog hadden willen zien.