Mist en regen

Het klinkt meteen erg vervelend, mist en regen, maar in Newport hadden we nog een paar erg warme zonnige dagen.

We maakten onze fietsen open nadat we naar de film waren geweest in Newport en kwamen aan de praat met Dave en Diane, die ook op de fiets waren. Het bleek dat ze 3 dagen zonder kinderen op vakantie in Newport waren. We zijn met ze naar een terrasje gegaan want ze wilden meer van ons weten toen we vertelden dat we met de zeilboot uit Nederland waren gekomen. Het zijn erg leuke mensen. De volgende ochtend zijn ze aan boord gekomen en heeft Ivo ze uitgebreid verteld over de bouw van de Rebel.

Toen onze nieuwe huik en de gerepareerde kluiver klaar waren konden we vertrekken uit Newport. Onze eerste ankerplaats was bij Cutty Hunk, een eiland in de buurt van Cape Cod.
Bij vertrek uit Cutty Hunk was er af en toe dikke mist en we zeilden dan ook met de windmolen en de radar aan, zodat we op de radar boeien en boten zagen aankomen. De zon kreeg wel af en toe de kans door het wolkendek te komen, dus het was niet koud. We gingen ’s middags voor anker in de buurt bij het Cape Cod kanaal.
De volgende ochtend erg vroeg op om met de stroom mee door het kanaal te gaan. De canal police kwam naar ons toe, want de spoorbrug ging dicht. De brug hangt in de lucht en komt voor een trein naar beneden zakken. We hebben de trein niet gezien, maar na 10 minuten achteruit varen met de motor in z’n vooruit (door de stroom) konden we de brug door. We hadden 4 à 5 knopen stroom mee het kanaal door, dat schiet op.

Na het kanaal konden we weer zeilen maar we hadden last van arctische zeerook. Dat is mist die op het water ontstaat, doordat warme vochtige lucht over het water strijkt, je ziet het aankomen waaien over het water. We zagen van boten die voorbij voeren alleen de mast met of zonder zeil, dat is een raar gezicht. Later op de ochtend verdween deze mist. We zeilden lekker, maar ’s middags zagen we voor ons een grote donkere wolk, en ineens werd onze zuidenwind noord. We dachten nog even dat dit tijdelijk was, maar het bleef zo en we zijn na 8 mijlen tegen de wind in motoren maar een baai ingegaan met een rivier het land in. Dat was best spannend, want het water gierde eruit en wij moesten er dus tegenin. We vonden een mooi plekje tussen zandbanken en strand in.
Helaas bleef de wind noord, we zijn gestopt in Scituate een dorp met een kleine baai, waar we aan een ankerboei hebben gelegen en het dorp hebben bekeken. Daarna naar de Plum island sound, waar we voordat we er waren een dikke onweersbui met stortregen over ons heen kregen. Gelukkig klaarde het op toen we de naar binnen gingen, want we moesten een hele rij boeien volgen om niet ergens aan de grond te komen. We hadden stroom tegen, maar met de kluiver erbij kwamen we toch prima vooruit. We lagen nog maar net voor anker toen het weer begon te regenen en onweren en dat heeft het de hele nacht gedaan.

Onze vriend Arne was blij ons te zien en zoals altijd zorgde hij voor een lekker maaltje (zie ook het stukje “Op bezoek bij vrienden” van vorig jaar).
Het klaarde na nog een dag regen weer op, maar we kwamen er al snel achter dat regen beter was dan zon. We werden na ons ontbijt buiten bestookt door “green heads”. Dat zijn een soort horzels met groene ogen die gemeen steken. Ze komen uit de moerassen en één maand per jaar zijn ze in grote getale aanwezig, vooral op het water. We waren er dus net in de verkeerde tijd. We werden helemaal gek van de beesten en zijn met de horren voor de luiken binnen gaan zitten. Het was geen doen en we besloten de volgende dag weer te vertrekken. We hebben ons dus laten wegjagen door een soort vliegen. Arne vond het erg jammer dat we al weer gingen, maar we hebben nog wel een lekkere vismaaltijd bij hem gegeten en ’s avonds gezellig buiten gezeten.

We zijn vertrokken voordat de “green heads” op waren en stroomden deze keer mooi de Plum island sound uit. Er kwam na verloop van tijd een lekker windje en toen Ivo op dek zat hoorde hij iets ademen. Hij riep me meteen, want het was een walvis. Ik hoorde en zag hem ook, het zwom voorbij op 200 meter afstand en het leek net een dolfijn, maar dan wel een hele grote, fantastisch. Na 4 keer ademen verdween de walvis weer in de diepte van de oceaan.

We zijn naar Appledore island gezeild, één van de Isles of Shoals.
Er heeft in de 19de eeuw een hotel gestaan waar beroemde Amerikanen kwamen. Het hotel is in de 20ste eeuw afgebrand, toen het niet meer in gebruik was. Er is nu een marine laboratorium, een dependance van 2 universiteiten, waar niet veel aan onderzoek gedaan wordt, maar wel veel wordt lesgegeven aan allerlei studenten.
Het is een mooi eiland en we zijn er overheen gelopen. Er zijn overal meeuwen die luidt piepen. We hebben daarna een boei gezocht bij de baai tussen Star island en Smuttynose.

We hadden in Portland een nieuw fornuis van hetzelfde model als de oude, besteld, maar dan met een thermostaat op de oven en glazen deur. De branders en het rooster van het oude fornuis waren erg verroest.
Onderweg hadden we nogal vaak de wind op de kop, zodat we elke dag een mijl of 10 op de motor richting Portland gingen, we moesten toch wachten op de oven Er zijn leuke ankerplekken zoals bij Biddefort pool, waar ook een winkel met luxe snackbar is en Richmond island, een mooi eiland.
Toen er gebeld was dat ons nieuwe fornuis was aangekomen zijn we meteen de volgende dag naar Portland gegaan en we hebben het fornuis en nieuwe bladen voor de windmolen opgehaald. De jachthaven koste 20 dollar voor 3 uur, dus we moesten een beetje haasten om alles in 3 uur te doen. Er was een jongen bij West Marine die ons oude fornuis graag wilde hebben, dus die gaf ons een lift en hielp het oude fornuis eruit te halen en de nieuwe er weer in te tillen. Hij was erg blij met ons oude fornuis en wij waren erg blij dat we iemand er gelukkig mee konden maken.
Het nieuwe fornuis zag er prachtig uit, maar het bakgedeelte van de oven bleek erg klein te zijn, dus inmiddels heeft Ivo deze al vakkundig verbouwd, zodat er een brood in gebakken kan worden, ik moet dat nog uitproberen.

Na Portland was de wind ons nog steeds niet gunstig en bovendien hadden we regelmatig last van mist, regen en af en toe een onweer. Het weerstation voorspelt hier bijna elke dag onweer, maar af en toe krijg je het dan ook. Het was niet echt ideaal zeilweer, maar we kwamen na een paar dagtochtjes in Camden bij onze vrienden Connie en Dede aan. Dede stond te zwaaien op Curtis island (het eiland met vuurtoren dat ze in de zomer beheren) toen we aankwamen. We konden weer aan hun steiger liggen in Camden.
Dezelfde avond hadden we een etentje op Curtis island met Connie, Dede, David, Beverly en een ander David (met zijn vrouw Ellen) die Ivo al eens in Nederland had ontmoet.
Gelukkig was er voor de verandering een droge heldere dag en ik heb Mount Battie, de “berg” van 250 meter hoog bij Camden beklommen, en had een mooi uitzicht op Camden en alle eilanden in de buurt.

Het leuke was dat er oude bekenden naar Camden kwamen, eerst Amerikaanse vriend Jim, die met Dawn en Debbie meezeilde op hun trimaran Starship.
We hebben een dag met Jim opgetrokken en hem toen ’s ochtends naar de bus gebracht, want hij vertrok naar Boston. We waren nog maar net terug op de boot of het ging regenen en het hield pas ’s avonds op. Het was ook koud en we hebben zelfs de kachel aangestoken. De Zeezot met Joop en Albertien waren aangekomen en we hebben met hun en hun gasten gezellig wat gedronken.
Wat was het lekker toen we gisteren na deze regenachtige dag konden ontbijten in de zon en het de hele dag mooi weer bleef.
Omdat we de auto van Dede konden gebruiken zijn we met Albertien boodschappen gaan doen en daarna is de Zeezot vertrokken.
Vanochtend begon mistig, maar het is nu weer lekker zonnig weer.

Het is dit jaar dus geen ideaal weer hier in het noordoosten van de VS, een vrouw van 84 schijnt gezegd te hebben dat ze nog nooit zulk slecht weer in augustus heeft meegemaakt. Er wordt voor de aankomende dagen weer regen voorspelt, maar wij blijven hopen op mooi weer.