Van Trinidad naar Grenada

We zijn nog maar net op Grenada. Het is fijn om weer “onderweg” te zijn.
De 3 weken in Nederland zijn omgevlogen, met elke dag wel een afspraak. Als we je niet gezien hebben komt het waarschijnlijk omdat we al een vol programma hadden.
We vonden het erg leuk in Nederland, maar we waren blij weer naar ons “huis” te gaan.

De boot lag nog op de kant in Trinidad en op een kakkerlak na was er niemand aan boord gekomen. Ivo was vreselijk verkouden geworden in Nederland en moest de eerste dag uitzieken. We moesten weer hard aan het werk om de laatste klussen te klaren en stonden elke ochtend om 6 uur op, want dan is het nog niet zo warm.
Het onderwaterschip moest voorzien worden van antifouling (anti aangroei verf). Er zit nu een merkloze Chinese groene verf op, van een soort waarbij er een hele tijd niets aangroeit. Wel erg dat het slecht is voor het milieu, maar we houden er niet van de boot elke keer te moeten schoonboenen.
Om het zwaard goed te kunnen schoonmaken en schilderen konden we “over the weekend sling hanging” regelen. We hebben dus een weekend in de kraan gehangen en op maandagochtend zijn we het water weer ingegaan. De Rebel ziet er weer pico bello uit en onze rode romp past prima bij het Chinese groen. Het was heerlijk weer in het water te dobberen en lekker voor anker te liggen.

Ik had toen we op de kant lagen nog fijn gebruik kunnen maken van draadloos internetten, maar mijn Windows 2000 was daar niet zo tegen bestand. Net toen we weer in het water lagen wilde de laptop niet meer opstarten, balen. Dat probleem moesten we nog wel even oplossen, want anders kunnen we b.v. niet meer mailen vanaf de boot en geen weerkaarten meer ontvangen. Een geluk bij deze catastrofe was dat er in Port of Spain wat handige Windows jongens zijn. We kregen het telefoonnummer van Jamal die, met gouden tanden en behangen met gouden kettingen, de laptop kwam halen. Hij heeft ervoor gezorgd dat ik nu weer onbezorgd m’n stukjes kan schrijven en dat de laptop sneller is geworden. Het nadeel is dat ik alle programma’s weer opnieuw moest installeren, en dat is nog niet voor 100% gelukt (waar is m’n helpdesk?).

Verder hebben we een visum voor de VS weten te regelen bij de ambassade in Port of Spain, waar we een ochtend in een vreselijke ruimte hebben moeten wachten. Maar we zijn wel beloond met een visum voor 10 jaar. Ook moesten we onze bank en creditcard problemen proberen op te lossen. Dat zal je altijd zien, ben je in Nederland en dan blijkt binnenkort je creditcard af te lopen, maar de nieuwe is er nog niet.
Omdat op andere eilanden de levensmiddelen schaarser en duurder zijn hebben we weer eens flink eten ingeslagen en alle bakken en kastjes zitten weer vol.

Voordat we naar Trinidad gingen waren we bang gemaakt met verhalen over diefstal en moorden. Het is waar dat er veel moorden worden gepleegd, heeft o.a. te maken met drugs, en dat er regelmatig mensen worden gekidnapt voor geld. De regering is corrupt en er gebeurt weinig tegen deze misdaden. Maar als toerist merk je daar toch weinig van. Onze ervaring was dat de mensen in Trinidad over het algemeen erg vriendelijk zijn en dat we er ons geen moment onveilig hebben gevoeld.
Toch hadden we na al die tijd in Chaguaramas de behoefte om weer eens te verkassen, er zijn nog zoveel andere eilanden te verkennen.

Vrijdag hebben we uitgeklaard in Chaguaramas en ons laatste geld opgemaakt aan levensmiddelen en belastingvrije wijn en rum.
We zijn daarna voor anker gegaan in een mooie baai op Trinidad, Scotland bay,
waar je de rottende zoete geur van het tropische regenwoud rook en ’s avonds de krekels hoorde. Helaas lagen de volgende ochtend een paar motorboten met hun motor te ronken, waardoor de rust was verdwenen.

We hebben de boot weer helemaal vaarklaar gemaakt voor de tocht van ongeveer 80 mijl naar Grenada en zijn rond de middag vertrokken.
Dit is een pittig tochtje, omdat je precies naar het noorden moet varen, maar stroming je in westelijke richting duwt. Je moet deze tocht doen als de passaatwind niet al te noordelijk is, maar oost of zuidoost, want anders kom je er niet tegenin.
We dachten dat we na de oversteek helemaal van de zeeziekte af waren, maar de 2,5 maand niet varen heeft z’n tol geëist. Het aan de wind zeilen met een flinke deining zorgde ervoor dat we allebei zeeziek werden. Ik was in tijden niet zo zeeziek geweest, ik lag als een ziek vogeltje in de hondekooi en heb in de 2 uur die ik wacht gehouden heb 3 keer gekotst.
We konden goed merken dat het onderwaterschip helemaal spik en span is, de boot zeilt ook met harde wind behoorlijk hoog aan de wind. We hadden een windje 5/6 en hebben het grootste gedeelte gezeild met 3 reven in het grootzeil (er is dan nog maar een kwart van het oppervlak over) en 2/3de weggerolde kluiver en de stagfok. We zeilen dan toch nog 50 graden aan de wind (50 graden is dan de hoek tussen de wind en de koers).
We gingen zo snel, dat we in het donker bij Prickly bay aankwamen, er was geen maan. Ik vind het niets om in het donker bij eilanden aan te komen, als je weet dat er op sommige plekken rotsen net onder water zitten. Gelukkig hebben we door goed kijken en met behulp van de radar en ons gidsje met een plaatje van de baai, een veilige ankerplek gevonden.

Op onze klussenlijst staan nog klussen genoeg, maar we zijn even uitgeklust en mogen genieten van wat Grenada te bieden heeft.