Op het droge

Onze Rebel staat op de kant in Shelburne, Nova Scotia tussen de kreeftenvisboten en naast een ander zeiljacht. Wij zijn inmiddels in Nederland en genieten van de regen en de herfstwind.

Na de orkaan die we in Shelburne hadden doorstaan wisten veel mensen dat er één boot voor anker lag tijdens de orkaan, wij dus. We waren voor sommige mensen echte helden.
We konden in Lockport, in de buurt van Shelburne, in een huis van een Amerikaanse mevrouw die inmiddels zelf in Amerika woont. Kevin, die haar huis beheert, haalde ons op zodat een we het huis konden bekijken, wat een prachtige plek. Het is een oud houten klein huis met een gastenverblijf op een hectare of 5 grond, waaronder een eiland. Vanuit het huis heb je een schitterend uitzicht over een stuk tuin, de baai en het eiland.
Het huis bleek 22 kilometer van Shelburne te zijn, jammer genoeg niet op fietsafstand. We zijn daarom eerst nog een paar dagen op de boot blijven wonen, terwijl we al vast begonnen met het opruimen. Het begon steeds kouder te worden, vooral ’s nachts, ook al scheen het zonnetje nog volop. ’s Ochtends was het soms 12 à 13 graden in de boot.

We konden bij en autodealer een inruilwagen huren. Het was een grote Chrystler van. We zijn in het huis getrokken, zodat we de boot overdag goed onder handen konden nemen. Toen het een dag regenachtig was zijn we naar de zeilmaker in Lunenburg gegaan, want we zijn aan een nieuwe fok toe.
Nova Scotia bestaat vooral uit bos, dus als je over de enige weg richting Halifax rijdt (en dus richting Lunenburg) rijdt je steeds door bos en met af en toe zicht op een baai of een meertje. Het is herfst en dus een prachtig gezicht met mooi geel, rood en bruin gekleurde bomen tussen de groene naaldbomen. Het was een mooie tocht.
We reden op de terugweg door het dorp Mahone waar men in het kader van Halloween poppen in de tuin zet, eigenlijk zijn de poppen bedoelt om boze geesten en mensen bang te maken, maar in Mahone bay zagen de meeste poppen er vriendelijk uit. Ook zie je overal pompoenen, in het kader van Halloween en Thanksgiving.

We moesten de jachtwerf een beetje onder druk zetten om de Rebel een week voor vertrek op de kant te zetten. Het is altijd spannend als de boot het water uit gaat en deze keer vooral omdat er een stevige wind stond. Onze Rebel werd met een truck met oplegger uit het water gereden. Helaas ging de eerst poging niet goed. Een van de steunen die de boot rechtop moet houden zat tegen de schroef aan. De boot moest weer terug het water in. De 2e poging ging goed, maar er was helaas een blad van onze schroef verbogen. De jachtwerf draait voor de schade op en laat de schroef repareren, maar het koste Ivo een dag sleutelen om de schroef eraf te krijgen.
Het is een heel werk om de boot goed achter te laten voor de winter, er moet antivries in alle systemen waar water doorheen gaat, alle touwen (vallen en schoten e.d.) moeten eraf, en we hebben alle zeilen, eten in blik, kleren, kussens en matrassen naar het huis gesleept waar de hele logeerslaapkamer nu vol met onze spullen ligt.

Robert en Ellen zijn Amerikanen die in eerste instantie met hun boot Ellen Rose in Shelburne zijn geweest, maar er vanwege de gebroken enkel van Robert gedwongen wat langer zaten. Ze vonden het een mooie omgeving en hebben er een huis gekocht met uitzicht op Jordan Bay en wonen er nu een jaar. Via via zijn we met hun in contact gekomen. We waren de eerste week van ons verblijf in Shelburne al eens bij hun te eten geweest. Het was onze beurt om ze uit te nodigen en we zijn op zaterdagavond na een drankje op de boot met ze naar een leuk restaurant geweest waar we heerlijk hebben gegeten.

Op zondagochtend gingen we eerst even internetten naast restaurant de Sea Dog, die een goede Wifi heeft, dat duurde ongeveer 10 à 15 minuten. Ivo probeerde de auto te starten, maar deze maakte elke keer een paar kreunende geluiden en hield er dan mee op. Allan, de eigenaar van de Sea Dog zag dat we problemen hadden en kwam al snel met z’n accutester aan. De accu had een lage spanning en er moesten startkabels aan te pas komen om de auto weer aan de praat te krijgen.
We waren bang dat de accu het ergens op een stille plek zou begeven en we hadden geen telefoon om even iemand voor hulp te bellen. Daarom zijn we naar het Shell tankstation gegaan die bij de autoverhuur hoort. Daar belden ze de autoverhuurder, die zonder morren ons kwam helpen en hij heeft een nieuwe accu in de auto gezet. Kom daar op zondag maar eens om in Nederland.

In zowel Canada als Amerika zijn Thanksgiving (dankdag voor het gewas) een belangrijke feestdag, maar in Canada is deze dag eerder dan in Amerika. Thanksgiving was er op maandag 13 oktober, de dag voor we vertrokken. Er wordt veel kalkoen met pompoentaart toe gegeten. In het Thanksgiving weekend reden we op zaterdag langs een parkeerterrein in Shelburne en zagen dat er reuze pompoenen uitgeladen werden. Er was een wedstrijd wie de grootste pompoen gekweekt had, er waren flinke jongens bij. Vanwege Thanksgiving hadden Allan en Jennifer ons uitgenodigd om op zondagavond bij hun in de camper te komen eten. De Moonriver, hun zeilboot, staat ook op het droge bij de werf, ze werken er af en toe aan en wonen in hun camper. Ze missen gezelligheid van andere zeilers op de werf, dus ze vonden het erg leuk dat wij er waren.

Op maandag hebben we de laatste klussen op de boot gedaan en Ivo heeft nog een zeil voor de ingang van onze buiskap gemaakt zodat er geen sneeuw in onze luchtgaten kan komen. We gingen er vanuit dat we de volgende dag niet meer aan boord hoefde te zijn, maar natuurlijk waren we toch nog wat dingen vergeten, b.v. het gas af te sluiten.
Dus nadat we onze spullen hadden gepakt en het huis hadden schoon gemaakt moesten we nog weer even naar de boot. Het is toch een raar idee dat we na meer dan 2 jaar op de Rebel te hebben gewoond een half jaar niet meer aan boord komen. We zijn naar de autoverhuur gegaan om de auto terug te brengen. Kevin met z’n vrouw Dana zijn ons daar op komen halen en hebben ons naar het vliegveld in Halifax gereden, een mooie toch van 2,5 uur. We hebben om Kevin moeten lachen want hij loopt zelfs in de winter nog met een korte broek.

Eenmaal op Schiphol aangekomen na een nacht reizen, wilden we de trein naar Zaandam nemen om naar Michiel, de zoon van Ivo, en zijn gezin te gaan. Ik ging kaartjes kopen en Ivo ging alvast naar het perron met al onze bagage. Toen ik bij het perron aankwam gingen de deuren van de trein net dicht en ik zag geen Ivo. Ivo was inmiddels naar mij terug gegaan maar vond me niet. We waren elkaar kwijt en hebben elkaar lopen zoeken zonder elkaar te zien. Toch knap, dat we elkaar tijdens de reis nooit kwijt zijn geraakt, maar op Nederlandse bodem wel. Ik heb m’n mobiel gebeld waarvan Ivo niet wist dat hij die had, dus geen gehoor. Ik ben toen maar naar Zaandam gegaan waar Ivo uiteindelijk veel later ook is aangekomen.

We zijn nu al weer meer dan een week In Nederland en vinden het allebei leuk om weer eens rustig de tijd te hebben voor familie en vrienden en genieten weer van de echte Nederlandse dingen.
We wonen in Groote Keeten (Callantsoog). Ik ben al weer aan de slag gegaan als ICT adviseur, dus het gewone Nederlandse leven is weer begonnen.

We blijven een half jaar in Nederland, dat geeft iedereen even rust, want het lezen van deze altijd weer lange reisverslagen wordt een beetje saai voor jullie. Volgend jaar weer fris en fruitig verder.