Mijlen maken

We zijn aangekomen in de Verenigde Staten na flink te hebben doorgezeild. We zijn sinds gisteren in Newport, Rhode island, het zeilersparadijs van Amerika. Vanaf South Caicos hebben we 1700 zeemijlen gemaakt.
Op 27 juni waren we een jaar op reis en hadden we 8510 mijl gevaren. We zijn enorme bofkonten met wat we in dat jaar beleefd en gezien hebben. Het is een geweldige ervaring om met je eigen boot op allerlei mooie plekken te komen. We hebben ook geluk gehad, want over het algemeen hebben we fantastisch zeilweer gehad en weinig pech.

We hebben op onze tocht vanaf South Caicos, dus de hele Bahama´s door en ook op de Golfstroom, weinig wind gehad. Verder was er veel bewolking en af en toe een bui. Tot in de Golfstroom was er elke avond was er wel ergens onweer te zien en we zijn er zelf ook een paar keer door geplaagd. We hebben hierdoor prachtige luchten gezien met wolken die zich opstapelden.

We waren op South Caicos om in en uit te klaren in Cockburn Harbour.
Het is grappig dat paarden er los rond lopen. Er was verder niet veel te beleven, alhoewel de mensen er erg vriendelijk zijn.
Na even internetten en een bezoek aan de supermarkt, waar van alles te krijgen was behalve veel groente en fruit, zijn we weer vertrokken

Vanaf South Caicos zijn we de Caicos Bank overgestoken en door de Bahama´s gezeild. De Bahama´s bestaan uit grote banken met een paar grote en ontelbaar kleine eilandjes, het beslaat uit een gebied minstens zo groot als Frankrijk.

We zijn de Caicos bank over gezeild. Er stond een route in onze kaart waarbij het ondiepste stuk 3,5 meter is. Er stond op de kaart dat er ¨coral heads´, koraalkoppen, op de route zitten en dat je dit stuk met ‘eyeball navigation’ moet varen , dus door grondig rond te kijken met de zon achter of boven je. Het eerste stuk was rond de 6 meter zonder ‘coral heads’, daarna zijn we op 5 meter voor anker gegaan. Het water was prachtig turkoois. We hadden al wel donkere plekken in het water gezien maar wisten niet zeker of dit nou de koraalkoppen moesten zijn. Waar we voor anker lagen was in de buurt een donkere plek en dat bleek een grote koraalberg te zijn waarvan de hoogste punt 2 meter onder water zat. Het was meteen een koraalrif, met allerlei vissen en ander leven, terwijl de rest van de bodem uit zand met wat gras bestaat.
De volgende ochtend anker op en zeilend verder, we moesten nog 18 mijl over de bank. We letten goed op de koraalkoppen en weken uit waar nodig. Het was prachtig om over het turkooise water te varen en opvallend was dat de wolken die boven de bank hingen van onderen een groenblauwe gloed hadden door de reflexie van het water. Het zag er schilderachtig uit. Toen we bijna de bank over waren, zagen we in de verte het donker blauwe diepe water liggen en in een mum van tijd zaten we weer op een kilometer diep water.
We zijn bij West Plana Cay, een onbewoonde Bahama, voor anker gegaan. Er ligt een koraalrif voor het eiland, waar je voor anker moet. We probeerden ons anker in een stukje zand te gooien, maar het bleek tussen de koralen te liggen helaas.

Er bleef weinig wind waaien en na een dagje doorzeilen zijn we bij Clarence town op Long island (Bahama´s) voor anker gegaan om boodschappen te doen. Helaas was ook hier weinig verse groente te krijgen.
Er was geen wind, dus hebben we er 2 dagen bij een mooi eilandje voor anker gelegen en wat geklust. Het water was als een spiegel, het leek op een zwembad waar nog niemand in zwemt. We konden 4 meter onder ons het gras op de bodem zien groeien. Er zat steeds een baracuda van meer dan een meter onder onze boot, ik heb deze vanuit de boot gefotografeerd toen hij weg zwom, zie foto. We hebben al op verschillende plekken een grote baracuda´s bij de boot gehad. Wanneer je dan gaat zwemmen of snorkelen, zwemmen ze langzaam achter je aan. Ik vond het eerst maar eng, het lijkt of ze elk moment in je been gaan bijten, maar ze schijnen geen mensen te eten. Het zijn gewoon nieuwsgierig beesten.

Omdat er weinig wind was mocht de halfwinder dienst doen, na meer dan een half jaar niet gebruikt te zijn. Een halfwinder is een groot zeil, een soort spinaker van dun doek en bedoelt voor licht weer. We waren nog lekker aan het zeilen toen we een onweersbui zagen naderen. Snel de halfwinder naar beneden. In een mum van tijd waaide het hard en veranderde de wind van richting. We zaten nog dicht bij de noordpunt van Long island, dus we moesten zorgen dat we daar uit de buurt kwamen. Het begon keihard te regen en je zag niets meer dan regen en af en toe een lichtflits. Ik vond het maar eng. Gelukkig nam het onweer af, maar de regen en wind bleven nog geruime tijd en de zee werd erg hobbelig. We hadden de wind pal tegen dus moesten op de motor verder. De volgende ochtend kregen we één grote regenbui met wind over ons heen die maar niet ophield. Het klaarde ´s middags gelukkig op, maar wij hadden behoefte aan een rustige nacht en zijn voor anker gegaan bij een prachtige inham bij de zuidkant van Eleuthera. We kregen ´s nachts weer een onweer over ons heen, maar dat was voor anker goed om flink wat water op te vangen. Meteen toen we er lagen moesten we ons al insmeren tegen muggen. Maar er bleken ook kleine steekvliegjes te zitten, zo groot als een speldenknop. De volgende ochtend zat de boot er vol mee, en insmeren met insectenspray helpt maar even. We zijn de hele dag bezig geweest met de steekettertjes dood te slaan op ons lichaam en na verloop van tijd zaten we helemaal onder de bulten. Het leek wel of we een besmettelijke ziekte hadden opgelopen. Gelukkig kwam er de volgende nacht meer wind en zijn de overgebleven ettertjes verdwenen. Maar ik heb nog een week lang de bulten open zitten krabben en zag er niet uit.

We zijn de Eleuthera bight overgestoken, dit is een stuk van een bank waar op de meeste plekken geen koraalkoppen zitten, maar het water is omdat het niet al te diep is wel prachtig turkoois. Het water was glad, er was geen wind. We zijn er op de motor over getuft en zijn af en toe even naast de boot gaan zwemmen en achter een touw aan de boot gaan hangen, heerlijk! Dit hebben we daarna ook nog meerdere keren kunnen doen, zelfs in de Golfstroom. Doordat het heiig was, zag de wereld er apart uit, er was weinig land te bespeuren. Omdat we langs een rif moesten en tussen 2 eilanden door om de bank af te komen zijn we ´s nachts nog op de bank voor anker gegaan. Na weer een dag en een nacht zeilen zijn we de volgende avond vanwege weinig wind in de buurt van Freetown, Grand Bahama voor anker gegaan. Bovendien wilden we een depressie bij Florida ontlopen door het rustig aan te doen.
Helaas bleek mijn camera hier niet meer te werken. De camera laat alleen nog een zwart scherm zien en als je een foto maakt wordt de foto ook zwart. Maar eens kijken of ik hier iets aan kan doen, anders wordt dit weblog een stuk saaier.

Er stroomt een rivier vanuit het Caraibisch gebied naar Europa, dit is de warme Golfstroom. Het water wordt in de Caraib opgewarmd tot 27 graden en stroomt vanaf Cuba en Florida langs de Oostkust van de Verenigde Staten tot Cape Hatteras. Daarna buigt de Golfstroom af richting Europa. De Golfstroom zorg ervoor dat het in Europa in de winter een stuk warmer is dan in Canada, waar men toch op dezelfde noorderbreedte ligt.
Tussen onze laatste Bahama, Grand Bahama en de kust van Florida pakken we de Golfstroom op. We willen gebruik maken van deze stroom om snel in het noorden van de Verenigde Staten te komen. We kunnen zo´n 570 zeemijlen, ongeveer 1100 kilometer met de stroom mee liften tot Cape Hatteras en als we geluk hebben kunnen we bijna 200 mijl per etmaal afleggen.
De eerste nacht op de Golfstroom gaat fantastisch, we zeilen aan de wind en tijdens mijn wacht gaan we een tijdje 9 knopen (16,5 km per uur), terwijl onze normale topsnelheid 7 knopen is. Overdag varen we halve wind en gaat het iets langzamer, maar toch nog zo´n 6 à 7 knopen. De driehoek tussen Florida, Cape Hatteras en Bermuda vormt de Bermuda driehoek. Het is dus niet verwonderlijk dat we ´s avonds toch in de depressie terecht komen. Het begint met een flink onweer, waarbij we een windkracht 6 à 7 krijgen uit het oosten. We zeilend met 3 reven in het grootzeil en het fokje. Het blijft waaien en regenen tot ´s ochtends vroeg en we kunnen door de richting van de wind niet meer op de golfstroom blijven en zeilen er een beetje uit. Aan het eind van de middag kunnen we weer richting de Golfstroom zeilen. De 200 zeemijlen per etmaal halen we bij lange na niet, we zijn blij dat we de Golfstroom mee hebben, zodat we gemiddeld 120 mijl per etmaal kunnen doen.
Zeejutter Ivo ziet op een ochtend tijdens zijn wacht een boeitje met vistuig en een grote vis drijven, misschien kunnen we nog een stukje vis eten, want het gaat niet goed met onze visserij. Het is op drift geraakt vistuig, met lijnen en haken, waarschijnlijk al mijlen met de Golfstroom mee gestroomd. Ivo haalt eerst het boeitje eraf en haalt dan de vis in, dit blijkt een al opgezwollen zwaardvis van 1,5e meter te zijn. Wat later drijft er weer vistuig, deze keer met een grote stootwil eraan, die nu in ons vooronder ligt.

We varen Cape Hatteras voorbij met weinig wind, gelukkig krijgen we hierna nog een beetje wind. We moeten nog een keer onze koers verleggen op verzoek van Warschip 7 die een schietoefening in onze buurt gaat doen.
Omdat alle verse groente en fruit op is en we met onze laatste tank water bezig zijn, besluiten we in Ocean City, Maryland, aan land te gaan. Pas als we bij Ocean City in de buurt komen zien we voor het eerst land in de 6 dagen dat we in de buurt van de kust van Amerika varen. Ocean city is een echte toeristische badplaats. We vertrekken de volgende dag met verse groente en fruit weer richting het noorden. Door een druilerige regen gaan we na een nacht doorzeilen bij Little Egg inlet, New Jersey, naar binnen . Het lijkt alsof we tussen Vlieland en Terschelling door varen.
Vandaar hebben we de kust gevolgd richting New York. Voor de Hudson liggen 3 verkeersscheiding stelsel (een snelweg met middenberm voor grote schepen, waar schepen alleen recht over mogen steken of mee mogen varen), die we ´s nachts moesten oversteken. Ivo zag op zijn wacht de verlichte Brooklyn brug aan de horizon. Na het 2e verkeersscheiding stelsel, raakten we onder een gigantische rolwolk, die de wind 180 graden deed veranderen naar het noorden en flink aanwakkerde. Ivo moest hard werken met reven in het grootzeil zetten en de boot op koers houden. Daarna knapte het snel weer op en kon er weer gezeild worden langs Long Island naar het oosten richting Cape Cod. We hebben onder de kust van Long island geankerd, in de Atlantische oceaan en heerlijk rustig geslapen. Overal langs de kust zie je gigantische huizen, waarvan sommigen heel mooi, maar ook afschuwelijk lelijke bouwwerken.
Toen aan de punt van Long island kwamen zijn we de Long island Sound over gestoken richting New Port. Daar zijn we nu aangekomen. Het is het walhalla voor de watersporter er is hier van alles te koop.

Het is hier wel koud in het noorden. Ons zwemwater is nog maar 18 graden, brr koud. En het was vanochtend 17 graden in de kajuit. We moeten weer dikke truien en jassen aan, en ik krijg weer koude voeten. Het is wel wennen voor ons. Gelukkig schijnt overdag de zon, dat maakt heel wat goed. Voor Nederlandse begrippen is het mooi zomers weer.

Vandaag is het independence day en vanavond kunnen we vanaf onze anker plek het vuurwerk bekijken, niet gek toch.