Terug naar de VS

We zijn weer sinds een paar dagen weer in de VS, in Beaufort, North Carolina. Terug in het land van overvloed. Het is nog wel een beetje wennen hier in Amerika, er zijn weer supermarkten met rijen vol producten en wel 27 soorten toiletpapier. Maar het is wel heerlijk dat je gewoon weer groente in de supermarkt kan kopen en hiervoor niet altijd een markt hoeft te vinden, zoals in Cuba. En weer eens een appel eten is ook lekker.

Nadat de man bij wie we uitklaarden in Havana ons seinpistool terug gaf en alle formulieren ingevuld had, konden we vertrekken. Het was een warme avond, maar eenmaal op zee was het lekker. We zijn naar de golfstroom gezeild en hebben ons in 2 dagen tijd mee laten stromen naar Zuid Bimini. De eerste nacht op zee zag ik tijdens mijn wacht plotseling een schijnwerper op ons gericht die snel dichterbij kwam. Ik schrok er van en heb Ivo geroepen. Het was een Amerikaanse kustwacht boot die via de marifoon gegevens van ons wilde weten. We hebben later overdag nog een keer een kustwachtboot in de buurt gehad die gegevens opvroeg. We hebben op zee mijn verjaardag gevierd, wat ik een beetje kaal vond, maar gelukkig kregen we nog bezoek van een hele groep kleine walvissen (Indische grienden). Er kwam er één vlak langs de boot die even boven water kwam en een fonteintje spoot, fantastisch. We hebben later m’n verjaardag nog een keer gevierd door in Noord Bimini uit eten te gaan.

In Zuid BImini zijn we voor anker gegaan en lekker gaan snorkelen. We kenden de plek want 5 maanden geleden hadden we er ook gelegen.
Ik zag net na zonsondergang een noodvuurpijl aan de horizon en attendeerde Ivo er op. Die heeft via de marifoon een algemene oproep gedaan, waar de Amerikaanse kustwacht op reageerde. Later zagen we een bootje een andere boot slepen en we vermoeden dat de gesleepte boot het noodsignaal heeft afgevuurd. We werden na aanleiding van dit incident via de marifoon door “Ricky J” opgeroepen met de vraag wat we gezien hadden. We werden de volgende dag door het Amerikaanse echtpaar achter de zender “Ricky J” uitgenodigd bij hun thuis op Zuid Bimini. Het is niet duidelijk geworden wie het noodsignaal heeft afgevuurd. Het was leuk met Owen en Sally te praten bij hun thuis. Ze wonen al geruime tijd op Zuid Bimini.

Daarna nog even bij “Shark lab” een praatje gemaakt. Het is de tijd dat de citroenhaaien hun jongen werpen bij de mangroven in de baai van Noord Bimini. Deze groeien dan op bij de mangroven waar ze beschutting hebben. Helaas is het bouwen van een golfterrein in het gebied van deze mangroven goedgekeurd waardoor het de vraag is waar de citroenhaaien in de toekomst naartoe gaan. De mensen van “Shark lab” proberen zoveel mogelijk moeders te vangen om DNA af te nemen en een zender te plaatsen. Daarna worden ze weer losgelaten. Het is leuk dat de mensen die voor Shark lab werken erg enthousiast zijn over alle onderzoeken die ze doen.

We zijn een dikke week bij de Bimini’s gebleven want we moesten wachten op wind uit de goede richting. Ik vond het heerlijk nog even te kunnen snorkelen in helder warm water. Ivo probeerde elke dag een vis te vangen met z’n Hawaïen sling maar uiteindelijk heeft hij een kreeft gevangen, ook goed. We hebben nog gesnorkeld bij een wrak die gedeeltelijk boven water uitsteekt, er zat erg veel vis.

Ivo zag al een paar keer het begin van een waterhoos uit een wolk komen en één keer werd het echt een waterhoos, we zagen het water van zee opspatten, een mooi gezicht. Gelukkig was de waterhoos nog een eindje weg.

We gingen de golfstroom in met een lekker oostenwindje en hebben het eerste etmaal 175 mijl gezeild, wat voor ons een record is. Daarna nam de wind af en kregen we verder naar het noorden last van regenbuien harde wind, draaiende wind en windstiltes. Dat betekende grootzeil reven en weer reven eruit, boom in de kluiver, boom er weer uit, motor aan en tuffen, weer zeilen, etc. Het derde etmaal hebben we bijna de hele tijd op de motor gevaren omdat er erg weinig wind was. Toen ik wacht hield overdag en Ivo sliep kwam er een grote groep dolfijnen die lange tijd voor de boeg speelden, dat was fantastisch.
Toen we de golfstroom uitgingen zagen we de wolken boven de golfstroom hangen terwijl we weer een lekkere wind kregen en het opklaarde. We kregen ’s nachts nog wel te maken met onweer, waardoor we even veel regen en geen wind hadden, maar daarna zijn we lekker door gezeild naar Beaufort.
20 mijl voor Beaufort zagen we een andere zeilboot, we hadden via de radio contact en het bleek de Zeezot te zijn, een andere Nederlandse boot op weg naar Beaufort, dat is toevallig.

We kwamen aan het eind van de middag in Beaufort aan en zijn voor anker gegaan.
Beaufort doet z’n naam weer eer aan, want na een aardige onweersbui kwam er toen we al in bed lagen een onweer over met harde wind, we zwaaiden achter ons anker maar gelukkig bleven we liggen. (Ook de laatste paar dagen heeft het steeds flink gewaaid.)
De volgende dag hebben we ingeklaard. Er kwamen 2 vriendelijke mannen van de douane aan boord en ter inlevering van onze sinaasappel , appel en langhoudbare melk kregen we een “cruising permit” en een half jaar visum in ons paspoort. Gelukkig hadden we het grootste gedeelte van onze sinaasappels en aardappels op tijd geëvacueerd naar de achterbun. Onze eieren mochten we alleen houden als we ze onmiddellijk kookten, dus dat hebben we gedaan.

We hebben kennis gemaakt met Joop en Albertien van de Zeezot. Omdat hun gevangen vis op moest werden we voor het eten uitgenodigd. Het was lekker en gezellig. De volgende dag bij ons op de borrel bleek dat Joop nog een extra wifi antenne te koop had die je op kan hijsen zodat je allerlei netwerken oppikt om te internetten, terwijl je voor anker ligt. Die hebben we gekocht en Joop heeft nog even van alles voor ons geïnstalleerd, zodat we helemaal gelukkig zijn. We hebben lekker zitten internetten en skypen aan boord, fantastisch. Inmiddels is de Zeezot vertrokken richting noorden.

Over een paar dagen vertrekken wij ook naar het noorden, richting New York, maar eerst nog even wat internetten en hier rondkijken. Beaufort is een leuk dorp.